вина (ж.)
69. Но тоа влијание му е нужно, ете зошто, од една страна нѐ уверува оти до кога ја има слободна Бугарија македонското прашање не е закопано, од друга страна, за да го оправда своето егоистичко поведение, сета вина за несреќите кај нас ја префрла на Русија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Турција ќе вели оти таа сѐ што може да направи ќе направи и направила, а повеќе не можела да направи затоа што комитетите не му даваат на населението да се успокои, а во една земја каде што сѐ е во воена состојба сите добри намери на владата се рушат од спротивставувањето на немирното население; а ако воената состојба се продолжи повеќе од една година, реформите ќе застарат по наша вина и ќе се закопаат.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И после, како и досега, пак ќе ја фрлиме вината на големите сили, кои секојпат излегуваат криви за нашите грешки.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Потоа, не можејќи да ја докаже вината на стрико Адам, полицијата го пушти на слобода.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Потоа ќе дојдат со замисленост на лажни лингвисти да ме изнесат покриен со чаршаф а од просектурата, играјќи си со секакви ножици, пилички и скалпери, ќе соопштат дека се случило без нивна вина.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се насмеа: „Под мои раце умре човек во болницата. По моја вина.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Всушност, тоа можеше да се прочита по весниците, ме прогонеа, бараа трага на моја вина.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Еден вид проклетство; за да сокријам во себе некоја одамнешна вина. „Кажи, си пиел ли?“ Брат му го крена погледот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Нејзината вина беше остар звук, врел сврдел што ја длаби однатре.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сознавајќи ја својата вина и немајќи сили да го признае тоа, во него се раѓаше протест. Протест против Неа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Виновниот знае да се чува. Ете, за права бога, го спикале него во затвор. За туѓа вина и за туѓи гревови.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ја жалеше Змејко и секогаш се чувствуваше стаписан од некое необразложливо чувство на вина пред таа загубена верба во своите раце кај тој старец, во нивната умешност да создаваат, да градат, додека нејзиниот недостиг стоеше во секој негов збор, во секој поглед на оние очички, што не гледаа ниеднаш право в лице.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа, да има многу, премногу луѓе, со кои постојано, не по негова непосредна вина, се оддалечуваше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Најпосле дека тој, бригадирот Језекил, нема тука никаква вина, бидејќи тој, Змејко, самиот сакаше да го откаже тоа место.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Дали е тоа обична кучешка благодарност, дали е тоа молба за прошка, дали е признавање на вина?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
17. СИРОМАВОТ СЕ ФАТИ НА ТАНЕЦ, ТАПАНОТ СЕ СКИНА - се селна, бедниот, се пушти и во себе побара вина.
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Сите се сигурно веќе гладни. Не е моја вина.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Тешко ми беше, но својата вина ја признав дури десетина години подоцна, кога веќе не дозволував да бидам тепан и кога на случката можеше да се гледа само како на еден безначаен, смешен настан од детството.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
И обата пати вината им ја фрлија на комитите наши, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Скот да бидам, јас едно време и богу и пред луѓето најлудо се молев, и денеска тоа го правам, - кога му се суди на еден човек колку е тоа можно слепо да не се гледа само на еден дел од неговиот живот, за што можеби тој самиот не сноси никаква вина.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
