влече (несв.)
Бегајќи од шумот на твоите врсници, често нешто во мисли те влече: во сонот ги гледаше битките, а најаве место играчки — имаше мечој.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Литературните обиди на македонските пишувачи во XIX век, за жал, немаа такво значење за да добијат следбеници, затоа ако и сега во XX в. гледаме некои обиди да се пишува на македонски, тоа не се прави свесно и од некакви патриотски влечења и цели, ами само за забава; 159 Во тоа се состои разликата на нашата, т.е. македонската духовно-национална преродба од онаа на другите православни словенски народи, со други зборови: како што понапред ние постепено и први се просветувавме со христијанството и со писмото, а другите Словени – по нас и набрзина, така пак сега, во времето кога сите православни Словени постепено си изработија свои литературни јазици, свои богати литератури и постепено изработени правописи, ние остануваме поназад од сите, тукуречи без литературни традиции – не затоа што ги немаме, а зашто го забораваме своето изучувајќи го туѓото.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ние ако сакаме да имаме чиста совест пред нашиот народ и пред себе, треба да ги земеме на себе и најмачните научни работи за да му помогнеме, а не да се изговараме, избирајќи го најлесното, дека немаме способности или влечење за оние науки што бараат најмногу труд и желба за работа. 56 Културното работење е поморално од револуционерното, зашто со првото интелигенцијата се чини вистински слуга на својот народ, а со револуцијата таа се обрнува во немилосрден експериментатор.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
СЛОБОДАТА: Денес робот ќе го крене својот глас и со оружје во раце ќе се обиде да ги скрши оковите што ги влече цели пет века!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
НАЦА: Како ѓемии да му пропаднале. СПИРО: Како ѓемии по суво да влече, така оди.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Тече и влече со себе сичко што стои пред неа, а на брегови животот чмае у троскот зараснат!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Не пеј песната страдална - в гората капат лисјата. водите течат - ронат брег и влечат млади јасики.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Покрај ниви, покрај лаки покрај сниските брегови, вода тече - вода влече селски с'лзи, селски маки селски таги и јадови.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Тлееја Македонците и на грб нејак влечеа крвава двојна робија: едната како славјани, со јазик туѓ и негрчки, другата како аргати што сакат да прегледаат, да видат бел ден радосен, заедно со народите на Балкан братски здружен во една федерациа.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Главниот удар се пренесе сега долу, на реката, која што требаше да се разбуди од вечната дремка и нејзините застојани води, што сега мрзливо се влечеа под жарот на летниот ден, кога ќе паднат првите есенски дождови, да заструјат по новото корито ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Дибек си ти, ме влечеше професорот за коса.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не одеше веќе за да ги прерипа куќите; нозете му се влечеа по калта, долгите раце млако му висеа дури до коленици.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А таа, чиниш некој да ја влече за нос, ја изкриви главата и зина: - Кој ја знае. Побегна со еден наредник, овца една.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Домаќини луѓе да се влечат по срезот, не го чинат кабул сето што ќе го продадат да е печалба, не само 40—50 проценти колку тие што печалат на продадената ракија, шеќер и друг бакаллак.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На малата Нешка повеќе ѝ се седеше кај Тода отколку дома кај мајка ѝ. Крвта ја влечеше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И сигурно - и во овој град јас ќе бидам најнежен поета. Но попусто - сонот си е сон, а животот други далги влече.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Се ниша во одењето долгото момче како оние две бомби на појасот да го влечат секоја на своја страна.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Борисе, те бараат. Дојди. Борис сосем и не го разбра и ждрака во другарот. Очекува уште некој збор. Момчето го влече за ракав.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Бев зафатен; ја следев својата сенка, тој проклет дух, што се влечеше по разједената калдрма, упорно, пред мене и зад мене.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Гледај, ти велам, шприцот ја влече течноста од стаклениот кожурец. Жедно ја пие. Жедно до грло.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
