изграден (прид.)
160. Мисирковата поделба на нашиот литературноисториски развиток на три периода не е без основа, особено ако се има предвид целта и времето на периодизацијата: првиот период го претставува времето до појавата на националистичките пропаганди во Македонија и до задушувањето на употребата на старословенскиот како литературен јазик; вториот – времето на националистичките пропаганди (до појавата на книгава, 1903), кога се воведуваат туѓите јазици во Македонија како литературни, период што е како „непреодна стена” помеѓу претходниот и новиот што тој го очекуваше со реформирањето на Македонија и со воведувањето на македонскиот јазик како литературен за сите Македонци, изграден врз основа на резултатите од развитокот на современите народни говори, коешто го смета како трет период што го наречува „преродба”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од ваква старомодна шега во Париз не се засмејуваат ни бронзените морски деца од мостот изграден преку Сена во чест на некогашниот руски император.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во тремот е свежо, пријатно. Овде изненадува и привлекува богат и вкусно изграден амбиент на стара чорбаџиска куќа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Случај со изградени, непроменливи навики, гореше. Бесцелност на едно постоење, заклучуваше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И палатата на господин Ристиќ на плоштад, која ни се чини непроменлива, цврста и изградена за век и веков, еден ден ќе ја снема како никогаш да не била таму.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Разбрав дека се прави нов асфалтен пат од Солун за Турција, кој ќе биде изграден по сите прописи на една меѓународна магистрала.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Овде се изградено големи оловно-цинкови заводи и уште низа помали фабрики; тој е центар на текстилната и тутунската индустрија. секоја година Пловдив расте и во широчина и во височина.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Најпосле, се упативме кон најголемото градилиште - на трговскиот центар во Мајнц, кој целосно е изграден од наши градежници.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во тој вид раскажувачка постапка најпрво ни се сугерира впечатокот дека сето она што го читаме е автентично, дека книжевниот свет на Чинго е изграден врз претпоставката на вистинското постоење на неговиот стварен образец во самиот живот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Уште со појавата на првата книга раскази, „Пасквелија“, Живко Чинго побуди интересирање во литерарните кругови, особено кај критиката: стануваше јасно дека се јавува еден автентичен раскажувач чија проза произлегува од еден изграден литерарен свет, чие раскажување потекнува од некои најдени системи.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Се потпираше со грбот на некое дрвце, тргаше на лулата и гледаше во огромното небесно синило над себе, во блескавата ереска вода во далечина, гледаше во зелената шума наоколу, го слушаше пеењето на птиците, шумот на водата што се спушташе низ брегот - и си замислуваше како ќе изгледа бањата што ќе биде изградена овде кога ќе запре чадот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Сакајќи Илко да ја види бањата што побргу изградена, често им зборуваше на селаните: - Штом досега не избувна вулканот, нема ни отсега...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Сиот човечки живот ти бил пуштен меѓу стравот и срамот и секој негов систем изграден на неговото понижување. 5.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Научили смо мало српске речи, велат, на изградњи пруге Тирана-Елбасан.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Лиќо се жалеше и по неколку судења, успеа да го добие спорот - да го задржи изградениот кат.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Лиќо (синот на Видан) почна да ја доградува куќата што ја наследи од татка си, а со тоа му го затвори светлото од куќата на Јаким (синот на Блашко); почнаа да се караат, да се расправаат; селаните не успеаја да ги смират, и започнаа од судот да идат комисии, да гледаат, да мерат, да цртаат, да прават записници и судот донесе одлука Лиќо да го сруши изградениот кат со кој му ја затвора светлината на Јаким.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Темелко, решителен младич со изградена класна свест, веќе беше примен во ЦМОК...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Така, уште кога, по големата преселба од западниот брег на крајезерскиот град, запревме крај брегот на оваа брза река, се вселивме во една стара напуштена беговска куќа што ја милуваа сенките на четири мамутски тополи, извишени помеѓу Дрвениот мост и старата Женска гимназија, која подоцна го доби името на Јосип Броз Тито па по последниот катастрофален земјотрес, сета растресена, беше урната иако можеше да биде спасена, и на нејзиното место беше изградено троделно здание, што потсетуваше на пагода, во кое беше сместен Централниот комитет на Комунистичката партија, сѐ до нејзиниот пад.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Откако ќе го одминевме Театарот, стапувавме во тогашното Еврејско маало и ќе се најдевме на подножјето на блискиот рид, пред нас неочекувано се извишуваше ребресто исечената глинеста утроба на ридот во која времето длабеше низ помеките делови, особено по големите дождови и поплавите на реката, па создаваше длабоки, кривулести пештери, од кои беа изградени сегашните скривалишта за заштита од бомбардирањата и другите напади врз градот...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Со оваа нова градба, како и со блискиот Дом на Армијата, изграден на местото на една џамија во форма на бурма и позната како Бурмали–џамија, спроти зданието на големата банка, со зданието на големата железничка станица, една од најубавите на Балканот во речиси ориенталната касаба, се наѕираше моќта на новата држава.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
