лае (несв.)
Целата ноќ што мислел и думал, за кај бил и сега каде е во таа пустелија кај што петел не пеал и куче не лајало.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Лај, лај колку сакаш, ама тебе ќе ти гние грбот како на магарицата наша, јас пет пари не давам.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А таа одврзана не лае на секого! — се насмеа и се опули во Неда.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Далеку, во некое село, лаат кучиња. Нивната лутина ги дразни ловците.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во далечина кучешкото лаење не престанува. Во оваа ноќ само тоа е секојдневно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тропам на вратата. Ме пречекува бесно лаење и жив, пискав глас: - Мирен... Марш... Потоа без љубопитност: - Кој е?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Хармоникашот зад нив допре со ковчестите прсти некаков остар и болен мол и го разбуди бревтањето на замрената локомотива зад станицата. „Во дворот на еден оџа власта денес откопала дузина митралези“, рече еден од браќата. „Затоа ноќе мачките лаеја како пци.“ Отец Симеон ги склопи очите и се заниша.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Точно е, јас `рзнувам“, претече во него се. „И лајам како мачката на еден Каин и еден Авел.“ „Па?„ Адвентистот гледаше во него, во својата смрт, беше слаб и набиен в кожурец на неизлез, беше бессилен дури и да помоли за милост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во овој град, понекогаш како доенче завиткан во пелени од прашина, мачките лаеја како пци и власта осудуваше малолетни деца на доживотна робија.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Кучињата низ селото лаеја.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Таа ноќ никој не заспа. Целото Мацково беше на нога. Кучињата целата ноќ лаеја.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Зад Ново Село лаеја кучиња. Долу, во полето среде во пченките, светеше фенер. Некој селанец си ја поливаше пченката.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Надвор кучиштата лаат подивено и како да бркаат нешто налетуваат.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Не престануваа да лајат, со кренати глави, свртени кон Гола Глава.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кучињата лаеја, свртени кон коријата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Караман! Стрела, молк! - ги смируваше кучињата, кои со своето тревожно лаење не му дозволуваа да го следи завивањето на волците.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Нечиј пес во соседството лае.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Тие ги зедоа пушките на готово и се загнаа кон патот каде што лаеја пците. Не помина ни петдесет минути, по патчето откаде што дојде дедот Јован, се вратија војниците со еден селанец пред нив, кој си водеше маска со две торби и секира на самарот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Пците ги осетија стапките и потрчаа кон нив, но тие се затаија и пците се вратија назад, лаејќи на ветар.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
7. РАНИ КУЧЕ ДА ТЕ ЛАЕ - добро е, пак, што не те и каса, кој такво куче да израни знаел ќе знае и пред него да вјаса...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
