подземје (ср.)
Злобното јазиче на пламенот веќе се движи по тенкото тело на фитилот кон длабочината на подземјето. Зар започна она, главното?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Со забелувањето на утрото, брз како невестулка, се пушта во подземјето и таму неколку часови, не знаејќи за мера, паѓа во полна исцрпеност на своите сили.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Во темнината на подземјето фаќа и кине нечија кошула.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Таму е темно и попелишта само од пресушени мориња Небото распнато на крст се ниша И глас од подземјето вие: - Лош знак е душата себе си кога се моли, И кога човекот остане само со сенката бледа, Зашто тебе во ова соѕвездие те нема – а те гледам, Некаде си – но, каде си, Андромеда?
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Особено на Будим, на чии височинки, над самиот Дунав, се наредиле импозантните стари зданија - црквата на прочуениот унгарски крал Иштван Матијаш, во чие подземје се наоѓа музеј, со најстари унгарски реликвии, со тврдината на аласите, која ја обиколува црквата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Седејќи патуваат кон недостижност, крај нив минуваат нејасните облици и бои на ноќта и од свое подземје надојден рој комарци под чии смукалки набабруваат тврди пликови.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
За чубур крв смртта ќе штрека со голите заби нечуен акорд, за крв и за куп жили и за коски подземјето со татнеж ќе ја разгласи хероиката на непостоењето.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Како што стравот во мене расте така полека сфаќам дека ова е привид, дека јас се наоѓам врз вулкан кој туку што не почнал да блуе црвена, крвава лава и сакам да побегнам, што побрзо да побегнам оти веќе слушам подземјето татни.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Површинската напнатост на подземјето беше триплирана и секаде наидувавме на истата напната мембрана која нѐ отфрлуваше.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Да се дозволи во Соединетите Држави скоро исто толку висок процент на уживатели на кокаин, крек, хероин и марихуана да биде присилен да се вон легалниот пазар, тоа значи силно развиено подземје во кое владеат насилство и криминал.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Моите пријатели - сликари, писатели, интелектуалци - живееја во среќна опозиција на режимот, сите дисиденти, сите во подземје...
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Мозокот беше издупчен и изваден од своето коскено лежиште, нервите извлечени, како мртви жици од контролна плоча, мускулите истегнувани за да им се измери еластичноста, додека во подземјето на градот, Умот конечно не заврши со своите пресметувања и севкупниот механизам чудовишно и одненадеж не застана. Резултат. Ова се луѓе.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Ниту другите земји ќе се ослободат од насилство и терор сè додека кокаинот и хероинот таму се произведуваат од страна на картелот криминалци. Политиката на делумна забрана би ја задржала и од морална гледна точка сомнителна пракса на затворање луѓе кои директно не ја загрозуваат околината. Таа и понатаму би сместувала во подземје еден првенствено здравствен и општествен проблем и би жигосувала поединци кои поради тоа не би можеле да дојдат до потребната помош. Истата таа политика би ги обесхрабрувала медицинските истражувања и ширењето на информации во врска со опасностите од уживање на дрога.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Забраната ги поттикнува малолетниците на уживање дрога и нејзино продавање со тоа што создава подземје во кое истите тие малолетници можат да остварат таква заработувачка која е невозможна во легални услови.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Сега, посматрано со извесна временска дистанца, можам да кажам дека тој период беше ренесанса на скопското културно подземје.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Андерграунд уметникот е како Сократ - филозоф и мудрец во своето тело и во реонот на својата перцепција; доколку андерграунд уметникот биде вознемирен и испровоциран од масите тој уште подлабоко бега во подземјето.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Додека чекорев низ темните коридори на Атеистичкиот музеј, како во вистинско подземје на потиснатиот дух на народот, ми се наложуваше во различни изблици прашањето – за толерантноста на Албанците низ троверјето кое овде во Атеистичкиот музеј беше на нишан.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Појде и одеше со мене, додека не дојдовме таму каде што завршуваат патиштата на грешните, во подземје гробно, пред одајата западна, кобна.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Неколку минути потоа, веќе слегувавме кон западната одаја во подземјето на храмот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
