присутен (прид.)
Лебот кој и го става на глава еден од присутните го придржува.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
(Свирачите прво ја свират аријата, потоа пеат прифатена од присутните.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ИЛИЈА: Жив за среќата на малечкото да не е сироче, а за поразот од кир Ристаќија! (Арнаутите навлегуваат и ги навртуваат кундаците од пушките кон присутните).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
- Барам да го водите а присутните ги молам за сведоци.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Наместувајќи ја во клупата, тој со навирени очи се обрна кон присутните родители: „Драги селани и браќа!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Присутните, почнувајќи од мудурот и дедот поп Глигорија, заплескаа со раце.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На Св. Кирил и Методија дадоа учениците приредба за родителите и за другите присутни селани.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Крвареше. Се надраснуваше на дождот, на влагата присутна во него само со непрекинатата нишка на шумот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Смеј се само доаѓај ко ноќта присутноста твоја да е талас несетно в себе што ме крие.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Сепак, сонот како горски сатир, невидлив и присутен, му ги полнеше ушите со магиски шум.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Но те слушаат само просторот измерен и вечно присутниот мрак.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
– Ами чаре, дедо попе! – повикаа во еден глас сите присутни. – Чаре, не чаре, тоа е!
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И писнаа гласно да тажат. Присутните не им пречеа зашто така е адет.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Дотраеноста на куќата како да му ја зголеми измореноста: точи во него млако, беспомошно сознание за една видлива, опиплива и убиствено присутна непостојаност.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Радоста што се разлеа по лицата на присутните, предизвикана од силниот грмеж, брзо исчезна кога се доближија до топчето и го видоа надве распукано.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сосема да ја избрише нејзината присутност во својата свест, да ја направи безначајна, до крај индиферентна. Свесно избегаваше да мисли на неа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тоа го имаше своето дејство врз присутните.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Буден, а немаше никаква разлика дали сѐ уште продолжува да талка низ заутеноста, која не беше никаков сон, или е присутен на таа виделина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А можеби меѓу присутните и немаше добри пливачи.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Само впечатливата, крупна фигура на шумарот се издвојуваше од присутните.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
