заветен (прид.)
На ова убаво, навистина заветно место, низ кое растеа и високи, веќе остарени крушови и јаболкови стебла, поубаво, поприлежно име и не можело да му се стави.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А ловецот ќе го гледа тоа во шумките, во заветното, велеше, и си трае, не ја крева пушката, не пука по никого.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И пак ќе се крие во шумките, во заветното и ќе чека да се појават мечката и крмакот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе се преместам после во позаветно и ќе тепам бубачки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А сепак, храмот се изградил и во него свечено бил внесен заветниот ковчег, следен од харфи и цимбала, и од песната на канторите: „Подигнете ги, порти, горништата свои, подигнете се, вечни порти, и ќе влезе царот на славата“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Го гледа заветниот ковчег сместен во светиот шатор, тој симбол на номадскиот живот на избраниот народ и не може да се насити од таа глетка од која му поминуваат трпки низ телото зашто знае дека во Арката престојува самиот единствен и возвишен Бог.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Ти си и утро и ливада, непрочитана книга со заветен наслов кој мириса на среќни луѓе свежи лилјави цветови и топла живеачка;
„Омајнина“
од Афродита Николова
(2010)
