зарем (чест.)
КОТЕ: (од како каснува). Уф, уф, уф!... Зарем биле пустинските! Овие без винце не се јадат.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Зарем тој ќе ме остави мене на мака! — Никогаш!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ПАРЕ: Така, касмет, зарем за да не ни излезе некој лош збор. (Пак чукање на портата).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Стар човек, зарем, не можам да го седам.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На мудурот и другите Турци им турија од кокошката, но бидејќи тепцијата промириса на „домус", и како што рекоа они оти се вечерани, и дека дошле само на муабет „да поминит, зарем, времето", се напија уште по една ракија, ако по вечера, и станаа та си отидоа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Гледај, гледај како се кршит танчарот? Аферим — ашколсун, го правит, зарем, како треба.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Зарем таа пара ќе му ја дадеш на арамијата? – праша ужалено.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Рипна на нозе: - Сега што да ти правам, кај да те кријам! – му рече на Бошка. – Зарем во мојата куќа крв да се лее!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Па зарем... Некои од децата сочувствуваа со Николчета.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ама чудно! Сашо ѝ се лути и на жабата. Зарем не можела да се скрие како и сите други жаби? Тие се скриени и штркот не им може ништо!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Зошто и таа да не лета. Зарем можев јас да ѝ ги пресечам тие крила.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- И окуражен од смеата, што ја предизвикаа неговите зборови кај другите, продолжи со истиот тон да му се подбива: - Врзи си го јазикот, зарем отиде, ќе онемиш...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Зарем може да постои таква убавина, таква чедност...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сега гледаше во календарчето и мислеше на една шега на стрико Дуко: „Зарем е потребно да се знае секогаш кој ден е; зарем не може да не се погоди, да се згреши за неколку дена, чудо големо.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Еј, ѓаволе, му рече, зарем не гледаш дека е за тебе сѐ уште рано?
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Добро беше, кога излегоа по тебе во дворот што му рече нему: „Слушај, бреј, копилјаку мајчин. Зарем ќе продолжиш и од нас да крадеш...“
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Најпосле, зарем за еден мачор името може да биде толку важно?
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Но зарем тоа го знаеја Зоки и убавиот петел?
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
2. СЕКОЈА ЉУБОВ ПОЧНУВА СО ОЧИ - зарем затоа таа завршува слепа?
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
