извик (м.)
Се слушаат радосни извици придружени од песни и свирки.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Гордо се исправи Мече, го крена високо знамето и замавта со него накај новата смена што со громки извици ги испраќаше бригадите.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Стоев на прсти помеѓу две рамења, гледав само малечко крајче на арената, среќен кога шарените кловнови со големи црвени носишта ќе се појавеа на тоа место. Кловновите ги испратија со весели извици.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Еј, почекај, го чув зад себе нејасниот извик на служителот. - Врати се веднаш. Те вика класниот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Виевме и го плашевме со најразлични извици.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Митра си ја чу пресудата. Озелене како мувлија и не можеше да најде збор да проговори, додека на Достиното лице се покажа црвенило до уши и длабока воздишка, и се симна еден голем товар од душата, но не испушти воодушевен извик.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Планините раснат, се напрегаат да ги кренат острите грби, сакаат да видат кој чекори, над длабоката модрина на долот, чиј е страшниот извик нечовечен и нејасен, што станува во оваа стуштена и матносребреста наквечерина.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Секој шум во таа летна жега, секој глас, секој извик, се раѓаше со точно утврдена цел: веднаш за да умре, да се распливне, да се изгуби невратно, да не претставува ништо - ни настан, ни новост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кошницата со пргаво одобрување го пречека последниот извик.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сѐ во неговиот живот: трите маслинки, градските стреи, црвениот и голмански дрес од студентските години, покерот и платените жени пред и по матура, сѐ, и извикот -да живеат сите ножови на светот. Сето тоа што сега е грст спомени.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И уште нешто: кога циркуската публика не ги пречекува кловновите со смеа и весели извици, ги отпуштаат од служба.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Насекаде гласови, весели извици, смеа, радост - врева...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Неподносливи огнови: од неа никогаш и ништо не измами весел извик... За сѐ имаше таа своја забелешка. За сѐ...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Чашите летаат, пукаат по подот. Извици. Лудило.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Само што погледна надвор од градите му се истргна весел извик: - Иииј!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Павле го дофаќа зарипнатиот извик. Што ли му текнало сега на Арсо? Овде не му е времето сега за разговори.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мешаница од гласови што се настигнуваа и судираа, го полнеа воздухот со поткреснување, извици и виење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ги слушам нивните воодушевени извици: - Оф!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Набргу детето ќе испливаше на брегот, слепено со грбот на својот коњ, па, не обѕирајќи се на извиците на престрашените мајки и нивните возбудени и восхитени деца, ќе одгалопираше угоре, преку маслиновата гора.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Долгите ходници на подземниот мравкин град ечеа од возбудени извици.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
