необичен (прид.)
А луѓето, сите со трепет, замаени беа од необичната драма.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Најпосле, разговорот за ѓаволи, необичен и несекојдневен, ме привлекуваше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Љубопитноста кон необичните настани ме натера да пристапам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Доста доби кураж и од даскалот за своето необично решение.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Добро утро, сестрице Митро! — Ја поздрави Доста Митра, на која ѝ се стори овој поздрав необичен, оти нашите селани и селанки ретко се поздравуваат меѓу себе дома.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Автор е на необичната книга „Зборовник по брајчински“.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Необичната врева што настана го разбуди малиот Мартина исто како кога замислено одите некаде, а некој одеднаш ве тупне по рамото одзади.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ајде, Цезар... Кога животот на еден кловн ќе се заборави, неговата смрт, ако е необична, може долго да се памети.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Судијата, жолто човеченце со необични очила од многубојно стакло, станува од својот стол со неверојатно висок потпир.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се лажев. Во фоајето забележав дека на необичен начин ја држиш цигарата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Еднаш почувствувана ревноста разјадува, со необична силина тера, гони да се покажува низ секој збор, движења, здив.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
1. Подвизи?... Без одговор на тоа необично прашање, лежеше долг и сонлив во градскиот парк и, израмнет со одамна покосената трева и рамнодушен за летните шумови, го слушаше недалечното сопнување на реката.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сето тоа, колку и да беше катадневно, на Јана ѝ изгледаше како еден необичен свет од првпат отворена книга.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Забележа: тој што никна од стеблата и самиот прав и необичен како стебло, гледаше во се со исти очи - и во кепеците и во нејзината осина половина.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Смислата на зборовите не проникнува во неговата свест, тој се вовлекува и се опива само од звучниот хаос на римите што го возбудуваат и го обземаат целото негово суштество и, заборавен, восхитен, растопен во еден необичен свет на чувства, разбранувани во неговата душа, тој го слуша сопствениот глас како трепери, се подигнува и звучно се разлева.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во сенката под прозорецот Глигор и Арсо мирно гледаа во оваа необична церемонија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се подигнуваше Арсо на прсти и многу сакаше да го види сега во таа необична возбуда. Изгледа долго време триумфираше Алија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Змејко секако го препозна и по неговите тенки, прави раце, со долги жолти прсти, со кругли плочки на необичните нокти, со кои оној побара нешто од него. Беа две пегави раце.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А во тихите вечери, кога над реката се вртеа јата комарци, а рибите скокаа по нив, дедо Гога стоеше на дрвениот мост очекувајќи да ја види и необичната риба што скока повисоко од сите.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Што ќе ми правиш, дедо? - праша необичната риба. - Ќе те испржам.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
