пајтон (м.)
Се вртеше, им даваше знак на пајтоните и камионите кога и каде да минат.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Му помогнаа, незабележливо го симнаа од подиумот. И со пајтон го одведоа дома.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Кај да е, ќе стигне пајтонот. Затоа, пригответе се.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
МЕТОДИ: Како што се здоговоривме. Иван и Младичот отрчаа накај пајтонот, а јас се замешав меѓу народот и дотрчав до трупот.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Уште сега ќе отидеш кај Крстју, нека најде под наем некој затворен пајтон, тој самиот нека се преправи во пајтонџија и утре рано да дојде по вас.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Пајтонот го затскрива за момент стражарот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во тој момент од другата страна на улицата се појавува пајтон. Арсо видува две лица.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во таквиот есенски ден, пред портата од битолскиот затвор, застана убав пајтон. Од пајтонот скокна богато облечен човек.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Низ Битола, пред очите на турската војска и полиција, се возеше со пајтон како богат солунски трговец...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Трговецот се поздрави со мудурот, длабоко се поклони и се качи на пајтонот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Митра пак се прекрсти и влезе во пајтонот, кој довечерта ги донесе на велешката станица.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Пајтонот стигна пред една жолта зграда на два ката.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Не бу, бре кајмакам ефенди! ) — Не бу, бре бимбаши ефенди! ) — ама пајтонот одлета долу Могевите воденици и го фати за неполни три саати Битола.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
А најмногу викаше „Не сакам“ кога се затвори зад црниот пајтон големата двокрилна врата од неизделкани дрва и испреплетена со бодлива жица.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И се слушна глас: „Дојде Ѓорѓи будалата“ и сите истрчавме и се собравме околу пајтонот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Пајтонот, направен во Виена со тајно место за динамит, лажните руски благородници го оставаат бездруго на погрешно место, зашто по експолозијата, со која се прекинува шепотењето на некоја сура од Коранот, ни на крвавиот султан, најкрвав за Ерменците по ваквото утнување, ни на ичоганите, пашите, капудан-пашите, улемите и сите други големци не им се случува ништо; тие остануваат бледи, збунети и живи.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ме заборавија кога Илчо Просинек почна да раскажува како бил млад роб кај некој трговец Евреин во Солун, слугувал, продавал газија, сапун, сол, суви риби, зашеќерени бадеми и урми, ги миел во саботните попладниња тркалата на стопановиот пајтон, ги тимарел коњите, метел, окопувал јаболкници и лилјачиња, прередувал ќерамиди, хранел пци и мачки и чувал кадрави деца.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Го следевме движењето на луѓето, старите пајтони, боите на големиот пазар, вечното заминување на реката.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Први низ него се пробиваа старите пајтони донесени уште од почетокот на векот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
А за Трајчеица што да се рече! Откако ѝ тргнаа работите на арно како да слезе од магаре а се качи на пајтон!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
