пипер (м.)
КОТЕ: Маро мор, немаш некое пиперче туршија за мезе?...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МИТРЕ: Кате, донеси ни со Котета и со Пандета по едно палено пиперче да се излутиме.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Мажите ќе ораат, жените грутките ќе ги кршат, бавчите ќе ги прекопуваат, ќе садат грав, лук, кромид, пипер, зелки .. .
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Таа пак го избегнуваше. Не сакаше „пипер да си тура на раната“ да ја раздразнува. . ..
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Врви Богдан Шишев од Витолишча за на пазар во Прилеп, а Стале од под дабот му нарачува: — Пак, земи Боше, печес везаници кромид, лук, некоа ока киселина, шеќер, пипер, шајки, резиња, риби, маслинки...
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Вие се познавате?“ „Малку“, чу Отец Симеон и виде две лути зрнца пипер во очите на Ивана; жедно слушаше: „Тој мисли дека јас сум го довел овде.“ „Разбирам“, ја накриви главата старчето и пак спласна зад масата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Ами твојата крава што ми го изгази пиперот?
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Наведната над пиперот, мајка му береше пиперки.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Трајче, занесен го слушаше гргорењето, гледаше во бистрата студена водичка, јадеше од лепчето и пиперчињата.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
По дрвени клинови, по шајки исковани по штиците и диреците, висеа везеници црвен пипер, лук, кромид, врзопки од некакви суви, лековити треви од кои дедо му си вареше чаеви.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Да не сакате малку пипер, - праша Котевица од кај мијалката. - Може, - рече Србин.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Таму, во мал заграден простор се садеше грав, пипер, праз, зелка, домати, сѐ што можеше да вирее на ова место, сѐ што беше потребно за едно пристојно поминување.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Си повечераа леб и пипер, размешана со вода.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Толе ги изгледа од пети до глава извалканите орачи, им ги виде испуканите усти од солта, пиперта и ветерот, им ги виде босите искрвавени нозе, голите изгорени раменици под искинатите кошули, козинавите црни градници и белите глави, полни со земја и му стана чудно од каде во тие робови насмевка?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ви мачкавме маст со црвен пипер, со Крсто и Крстејца, старите ваши, бог да ги прости. Сега се испоганивте.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Барав некое крчмиче, како кај нас, со шишенце ракија и мезе од домати и краставички и лути пиперчиња.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тоа Доксим, мажот ми, ме тера да го навадам пиперот дури не стегнало сонцето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Само очите му се зголемуваат, му се поткривуваат и му светат. Пипер му мелат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се разгледувам: во гумното е изметено, чисто. Пипер да макаш на него.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Чомлекот, на пример; редовницата уште одвечер ќе го наполни грнецот со дробенки од гоедско месо, само удина, ќе стави многу кромид, цел грст налупени чешниња лук, една рака суви везени пиперки, црна пипер, сол, две-три дрвени лајци сало и ќе го поклопи; околу наоколу поклопот убаво ќе го залепи со тесто за грнецот, за да не туши, и така спремениот грнец ќе го намести на огниште.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
