полза (ж.)
117. Ова искажување не е сосема точно, зашто во Бугарија Македонците работеа „во полза на Македонија” и многу порано, уште веднаш по ослободувањето на Бугарија од руската армија (1878).
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тие ја составија во Бугарија основата на работењето во полза на Македонија. 117 „Гркоманите” во Белград од година во година се зголемуваа со нови „гркомани” и „бугаромани” но и едните и другите внатре во Србија мачно се преобрнуваа во „србомани”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Комитетот можеше да работи и од името и во полза на еден огромен дел од Македонците, т.е. од најсилната народност.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Како некоја полза да имам од него, па уште и стравот да му го берам!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Што е радоста и среќата за еден човек, ако не чувството дека сте му на некого нужни и дека можете да му помогнете, да му бидете од полза...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Кога непријателот навлезе наваму, жандармите ја напуштија куќата и се сневидоа некаде, а луѓето што сметаа дека од вратите и прозорците ќе имаат некаква полза - им ги удрија копачите и скепарите, па ги исподигаа.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Уште малку ќе бев вратен од Ќустендил назад со целата чета.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Самиот Челебија се зачуди кога судот го ослободи Толета, но тој не можеше да си го претстави случајот инаку, бидејќи и самиот посведочи во Толева полза.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
А да не зборуваме колкава е ползата од птиците во земјоделството, во овоштарството и шумарството.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Вреди да се работи, макар и за помала полза, зашто вложениот труд, вака или онака, дава некакви резултати, додека од празното седење немаме никаква фајда, дури, како што често се вели, од седење човек може и да се разболи.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Слепци, каква полза од цементот, кога веќе час подоцна никнале уште илјада такви места.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Зашто сега, кога има толку многу средства за уништување на маларичните комарци и на сите други инсекти, нема да ги коси маларијата, а со враќањето на водите, ќе им се врати и едно цело мало богатство - стопанство во кое тие ништо не вложуваа а имаа голема полза од ловот и риболовот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ех, вели Цветан Велјаноски, ако ни успее ова со општинава и со училиштево, отпрвин ќе ни служат само нас, ама после, ко ќе ја видат ползата од нив, може ќе се здружат со нас и веселчанци и тројкрстчанци и тополчанци, а може и некои подалечни села.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Од тоа, да се биде најдоверлив Максимов човек, се нема никаква полза, само повеќе работа и повеќе грижи од другите, но не знае што ќе си стори и не знае што ќе стори друго, засигурно ќе го отепа Хаџи Ташку, ако му рече Максим дека се покажал недостоен и затоа го откажува од старешинството.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Јакнеше свеста дека крајот на козите може да донесе повеќе штета отколку полза, повеќе немир отколку мир.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
„Каква полза од тоа? Змејот налетува ниоткаде; не можеме да насетиме каде му е домот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
За жал, ползата од овој систем минимум, така што би спречувала размена на игли, би давала истовремено би можела да го предизвика и неговиот најголем подобра и попристапна здравствена заштита на високоризичните недостаток
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
3 Втората смисла во која што Дерида е философ литерат е дека од било кои разлози, тој често ги одбегнува традиционалните философски стилови на пишување во полза на стиловите за кои може да се каже дека се поодомаќени во литературните дела.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Јасно е дека двата затвореника ќе имаат полза од соработката.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ако ги осуетил стратегиите на албанската тајна полиција и ако поради неа нема да го оствари враќањето, ќе му преостане на крајот од полза неговото искуство („таа аскеза...”) во делото кое ќе замисли да го напише подоцна и тоа не друго, сигурно погодувате, туку романот Атеистичкиот музеј.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
