потпир (м.)
Бремето го повлече кон грубата калдрма и тој, не ширејќи ги рацете и не барајќи со нив потпир во воздухот, невешто, скоро театрално падна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Судијата, жолто човеченце со необични очила од многубојно стакло, станува од својот стол со неверојатно висок потпир.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Водите кога течат, песокот тешко им се противставува.“ „Сеедно“ , се одвои од потпирот на столот Отец Симеон.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Умирајќи без потпир под нозете, ни исплашен ни зачуден од настаните, без причина сонил гроздобер и црвени коњски поила.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Стврднатите нозе беспомошно барале потпир, почва по која ќе ѝ се избега на болката.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
На неколку чекори од неистинатиот Јане Крстин друг, Пеце Дановски, удрил со крваво чело во камен и останал неподвижен; бил до тој миг незабележлив, малостав, помирен со сѐ што се случувало и што ќе се случува низ векови; сега сите што биле близу до него виделе дека само со тапите прсти минува по земјата - умира и сепак бара потпир да се исправи, да го побара убиецот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Нешто озгора ме слабее. Зад очите веќе немам потпир.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Ми дојде згодно барем и да пресечам едно од дапчињата таму за потпир на штиците при шелувањето околу гробот.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
