растури (св.)
Се растури со влегувањето на Италија во Првата светска војна (1915) на страната на Антантата (со Англија, Франција и Русија).
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Праќаат некаква луда жена за да ја растури мојата среќа, мојот живот… (Оди кон вратата што води кон балконот, ја отвора, ја разгледува и размислува) Ете, откаде ја качиле на балконот…
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Си дошол огништето да ми го растуриш!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
А јас, а да се престорам во змев, да летнам, да го растурам...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Овде се растурија гласови, оти како наместо те отепал Ристаќија.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Поручекта, кога бригадирците се растурија по бараките на починок, Мече неочекувано ја забележа меѓу црниците светлокосата глава на својот другар.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Под мене се растурија црешите - прилегаа на капки крв.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сонцето одамна зајде зад ридот. Се растури орото и сите си отидоа подома.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе се растуреа секој ан своја страна, ќе го паметеа настанот, ќе молчеа како смрт.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Еве што е: четниците нѐ растурија кога им стасаа црнотравските братучеди.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лабавиот колан на пушката му се лизна од рамо, долгата цевка се заринка во јагликата и не ја откорна, туку ѝ ги растури златестите круни.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во тоа време пристигна абер од Скопје дека го бараат пашата, а од Прилеп – го бараат кадијата, та требаше да се растури целата дружина и бунтовниците пак да ја избегнат катастрофата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Неговата тајфа се растури уште првите денови по доаѓањето во Скопје.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Орото се растури уште веднаш штом стана Башмајсторот и сега заминуваа, цела поворка, цела тајфа, додека жените довикуваа по нив „Создравиеееее - “, а буките крај патот имаа зелени, распукнати, набабрени пупки и селото во таа утрина се чинеше толку убаво, ги видоа наеднаш сите убави работи во него и некако копнееја од тоа, сите со по една стегната вилица и со нешто меко, болно и ранливо во погледот, заскитен напред.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Набргу, сепак тие се растурија по голината на една длабока долина и Змејко уште веднаш ја изнајде напред во снегот затрупаната врата на шумската пилана.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој ги растури карамелите пред себе и почна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Народот молчеливо се растури по патот бришејќи ги насолзените очи.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Сега нам ни беше редот: истрчавме и како сачми се растуривме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Учителката ги растури чипките од масата и рече задоволно: - Девојчиња, денес ќе учиме везење. Сакате? - Сакаме! Сакаме!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Кој сака, каде сака нека оди, нам местото ни е меѓу нашиот народ.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
