семка (ж.)
Светилките матно светеа, беа многу послаби од пламенот на карбитените ламби под кои уличните трговци продаваа костени, семки и ореви.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кузман седеше на својот маслен качкет и тромаво џвакаше семки од тиква.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Децата по цел ден јадат тиква, семки, и не се знае кој повеќе е обркан, крмнакот или тие. Туку нели им е слатка, ако се обркани.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Утредента пред пладне, кога Јанкуло се лизна на влажна семка од лубеница и си ја скрши ногата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Најпосле ја изеде црешата, ја исплука семката и откри уште дека таа цреша е и многу вкусна за јадење.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Од вашата семка здив нема селото.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ако ми паднат на колај, ќе се расправа и со Арсланбеј и со Тренков војвода.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Море ќе те откорнам јас тебе оттука, семката твоја!“ пламна Профим и со мотиката го удри Грдана.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
„Море напред, семката твоја“, свика војникот и го удри со кундакот, но Делин се изви, напна со сета сила и им се оттргна од рацете.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Многу се таквите што сакат да седат во публика, да грицкаат семки и да чекаат голови. А треба да се трча. Да се трча!
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Боге цел ден гори, јас кажувам на татко му, а овој лут што сум му кажала. Сакаш лубеница без семки!
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
ЕВТО: Каква лубеница мори, Само семките останаа.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Преобразбата на видливото во невидливо, препознатливото во непрепознатливо, е чин сличен на жестоката преобразба на семантиката в земи: се преповторуваат вековните процеси на трансформацијата од семенката до плодот, обликот на идниот плод го прима обликот на претходниот, но, не се преповторува времето.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Долината се шири и станува сѐ поголема собирајќи го во себе зрното на мојата семка.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
А рацете дур летаат и нозете се јазат кон сонцето на плодот кон семките што 'ртат долапот расте во ноќта на сништата што лазат и вика тој со гласот што чкрипи тропа и чкрта.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Можеби догодина ќе консумираме пакетиран сладолед и лупени семки и ќе имаме почист град, но лете и зиме, и во најсилниот студ, велат софијанци, не можеме да се спасиме од шумот...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тие не постоеја за него. Лежеше. Се одмараше. Грицкаше семки и - се здодеваше...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Но тие поминуваат покрај привлечно уредени излози, па подзастануваат да ѕирнат, среќаваат кученца, па не можат лесно да ги одминат, си купуваат мастики, семки... Со еден збор, се влечкаат.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Во устата почувствува вкус на горчлива семка од кајсија.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Низ оној прозорец што е свртен кон исток, го гледа брегот и неговото зеленило од разни дрвја: бор, костен, даб, јавор, багрем, липа, леска, евла, како и по некоја питома или дива слива, круша, црешна, кои никнале сами преку семките донесени од ветрот или птиците.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
