смете (св.)
Сте честити сега, ве разбуди ете на штикови ледни дрнкањето остро и громкото ура, и Турчин се смете млад војвода дека командува просто.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Јас меси, она смете, почисти, изми и сета ќе си седнеме да си се накркаме.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Доста се позадржа со децата. Ја крена тавата, ги смете и нивните ронки, и кога Илко ги истури дрвата под огништето, му рече: — Ајде сега да одиш да го ватиш црниот петел шо сака сестрица Митра да го коле.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ја зеде ронкарката метла, ги смете ронките, им тури пак вода на рацете, кладе борина, седна покрај оган и ја запна фурката да преде.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се развесели. „Ме сметате за опасен лудак а не знаете што станува околу вас?“ „Што станува?“ го прашаа стискајќи го меѓу себе и кикотејќи се безгласно, само со тешките раменици на кои можеа да ја држат земјината кугла.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А ако пак не ме сакате и ме сметате за непријател, те молам речи го тоа само со еден збор, па - како што дојдов - така и ќе си заминам.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Требаше да се смете внатре во колибата, да се средат расфрланите работи, да се донесе вода, да се измијат паниците, лажиците, требаше да се истресат и чергите, кои дедо му од есента сигурно не ги имаше изнесено надвор.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сум сметена, чума да ме смете, веќе заборавив на Ѕвездана.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Хичкок: „Во мелодрама не смеете да дозволите личностите да одат таму кадешто тие сакаат да одат.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Тие што најдоа каква таква работа можеа да сметат дека ќе обезбедат и дрва, ама повеќето стигнаа само до канцелариите на Трудот за да ги предадат своите работни картони.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Царот заповеда да се подготви телото на упокоената, да се викне зограф што ќе наслика последна слика на неговото чедо, и да се сметат стакленцата.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Татко ти таа вечер ми рече: „Постојат и такви глупости што не можеш со обична метла да ги сметеш“.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Надежда ги ладеше камењата во дворот и ја прскаше земјата, од која, кога ѕирнав низ прозорецот, видов како се крева пареа, ја прскаше земјата, за да може потоа да смете.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Во бутинот избиј го маслото, исчисти ја куќата, смети го дворот, испечи го лебот и потоа дојди.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Таа се вудвоса во половината, со онаа безочна понизност што ја има само кај бедниот и кралски отпадок, а со жолтото здолниште како да ја смете земјата.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Кога наполнив пет години, на мојот врсник - прлето, му кладоа самар и заедно трчавме на селските магарешки натпревари... Зошто не се смеете, ре будалаци?...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
