урнат (прид.)
Го наследија близнаците Крловац од некој свој роднина добротвор и наследија една колиба со многу ненужни предмети: дрвена вила, дрвена лажица, дрвен чанак, дрвен триножец, земјана стомна, земјено грне, стар календар со избледена слика на некаква кралица и сѐ така нешто бесцелно и без функција во еден живот на кој му припаѓаа - колекција на разнобојни срчи од прозорците на некоја градска црква, урната во војната, китка суви непознати треви, куп черги, војнички шлем, карбитена ламба.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сѐ остана вон овој задимен простор, густо наситен со миризби и звуци... Сѐ - освен заборавот. И урнатите стеги на желбите и страстите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тоа не ќе биде! Сите мостови се урнати.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Ние сме пак истите. - Меѓу минатото и сегашноста се урнати мостовите - суморно рече Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Работела таму по земјотресот привремено, бидејќи повеќе од училиштата биле урнати.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ништо не беше во состојба да не залечи: ниту цутовите по дрвјата крај урнатите куќи, или празни места од расчистени урнатини, ниту птиците со нивните оживеани песни.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Купот од нашата урната куќа и таму некаде, неизвесно како, загинатата, нашата најмила мајка.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Пресекна водата по урнатите греди по долот камењето лута во глув губиден.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Половината од „Халите“ се веќе урнати и се преселени во други слични многу помодерни постојки.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А и Свети Аранѓел уште гледа кон реката. Си стои на ѕидот од урнатото црквиче и си одбира луѓе.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во средината на кругот од куќите во кој бевме сместени имаше една урната куќа, а до неа широко разгранета врба.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И околу урнатите споменици на Сталин се бркаме и го исправаме минатото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И небото и таа земја, врзани со линијата на ридот зад урнатиот манастир, немо ги слушаа сите наши болки зашто беа свикнати на човечки мачења какви што беа нашите - само небото во тие мигови можеше да знае кој и како умира на земјата, тоа небо на светци со мртво лице на еден мртов Јаков Иконописец и таа земја во чии мочуришта живеат острозаби чудовишта.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ама дедо Геро, бидејќи зајрето го имале урнато в село, немал ни леб доволно а камо ли маст за да им направи топеница.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
И без збор се завртел и сепак знаел дека Онисифор Мечкојад се оддалечува и се качува по камењарот над урнатиот манастир, оди кон никаде ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Некој рече дека ја видел таа сенка на ѕвер или на арамија: бегала кон нагорнината на ридот зад урнатиот манастир.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Така, уште кога, по големата преселба од западниот брег на крајезерскиот град, запревме крај брегот на оваа брза река, се вселивме во една стара напуштена беговска куќа што ја милуваа сенките на четири мамутски тополи, извишени помеѓу Дрвениот мост и старата Женска гимназија, која подоцна го доби името на Јосип Броз Тито па по последниот катастрофален земјотрес, сета растресена, беше урната иако можеше да биде спасена, и на нејзиното место беше изградено троделно здание, што потсетуваше на пагода, во кое беше сместен Централниот комитет на Комунистичката партија, сѐ до нејзиниот пад.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Куќата набрзо беше урната, мачката отруена, синот исфрлен од училиштето, жената во лудница, а филологот во затвор поради инцест.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Потоа, во седумдесеттите таа била урната и на нејзино место бил изграден работнички хотел.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Триесет години минаа. Куќата во која ми се открија тие фантазии е урната.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
