ѕвоно (ср.)
И едно по друго од другите жени два хора, одгласувајќи ко ѕвона, за животи редеа што рекол Кузман и сторил.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Стадо в кавал заљубено ѕвоно в песна изгубено око в божур залудено Румено. Румено. Румено.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Негде удираат ѕвона за пожар, покопни ѕвона.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Далеку удираа ситни, брзи ѕвона, виеја тешки автомобилски мотори.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И така уште буден лежам принуден в молкот да се слеам (Ноќва од чудни плодој тежи што не ме пуштаат да пеам) Селата сами в ридје спијат сред сева блага страшна тихост (Крени во себе палав вихор по ѕвоната да бијат бијат)
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Попусто, Ниту е доба пред цветање Ниту пак нешто гасне: Некое темно ѕвоно Ја опустоши нашата срж И дивна усама околу се ниша.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Сребрени ѕвона ѕвонат слобода што тоне Во една мала епоха сонатини.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
6. Од праискони некое темно ѕвоно Ја опустоши нашата срж И во предел на дивна усама нѐ всели.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Згаснале ѕвоната што огласуваа молитви над покривите.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ова утро немаше потреба од ѕвоно, ние сите до еден бевме во дворот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Но јас веќе гледам како се растураат замрзнатите строеви, колони неслободни луѓе под една команда, под еден ред, под едно ѕвоно, слушајте, таа иде, се колнам.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Таа вечер не го чувме ѕвоното што нѐ викаше за строј.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
XIII Боже, што сè не ќе доживееме, рекоа луѓето кога станаа изутрината, кога почуствуваа како да се наоѓаат во стаклено ѕвоно: секој глас, секој звук, па дури и најмал шум - се слушаше кристално јасно, како да се одбиваше од нешто, како да се умножуваше; се мешаа гласовите на луѓето, на добитокот, на кокошките, на птиците, плачењето и викањето на децата, трчањето и тропањето на коњите и магарињата, чкрипењето на вратите - сѐ се мешаше и сѐ се одбиваше умножувајќи се; некои ги ставаа дланките на ушите, ги лепеа и одлепуваа, слушајќи во ушите некое непрекинато: ва-ва, ва-ва.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Глас на епските ѕвона што се слуша ноќе, во зол час: високо – орлица, под неа – орница, на ортома меѓу нив – Ти!
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Вратата што сум заборавил да ја заклучам се отвори и го слушнав гласот на баба ми Санда: - Што не го поправите ова ѕвоно?
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Се слуша ѕвоно.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Но далечното ѕвоно ја отчукуваше возбудата на моето срце што раснеше со трепетливоста на тагата и радоста, најпрвин на тагата за сите мртви на патот што пролетта ќе ја почувствуваат по движењето на лесковите или габеровите корења, потоа на радоста што сум жив и што можам со прсти да го допирам своето врело лице, што оздравувам од невестинска песна, придружничка на птици и клокотава смеа на селски дечишта: Кога, дете ќе ми плаче ќе ми плаче за цицање полегни го под стреине ќе заросам ситна роса ќе надојам машко дете ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Навистина почнуваше пролетта. Низ прозорецот без стакло бапна мирис на шума и цвркот, од некоја црква се огласи со сребрен глас старинско ѕвоно, ме опи со чад на темјан, ме растрепети со топлина и со сеќавање на песна што сум ја слушал во свадбарски утра од Богдан Преслапец и Блаже Задгорец.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ударите на нивните чекани густо јачеле со безживотност на напукнати ѕвона. Површината околу линијата се ронела парченце по парченце.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Земи ја розата, Цветот како исплетена боја - издлабена во здивот и плачот на дождот како висока градина - - изговорена на врвот од ѕвоното како последниот сон на ангелот воден по бездната на утрото.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
