Индијанец (м.)
Америка ја знаевме од мрачната сала на кино Аполо - земја со Индијанци и каубојци, со јунаци какви што беа Буфало Бил, Арби, Лон Чени, Мачиста, Тим Мак Кој, земја во која правдата се печали со бровнинзи и со цврсти мускули.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кој е Зоки Поки и, ако сакате да го запознаете, каде можете да го најдете. Зоки Поки не е разбојник, не е ни гусар, ни Индијанец.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Таа не привлекува внимание толку со она што го изведува, колку со атрактивниот настап на музичарите, со нивните неразбирливи извици, слични на оние на Индијанците.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Гринавеј, згора, го населува островот со неколку американски Индијанци, моделирани според илустрациите на цртачот и истражувачот John White од 16. век.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Професор Ричард тврдеше дека 34 конквистадорите за своите успеси во Америка не треба да им бидат толку благодарни на коњите и на барутот, колку на бродовите, односно на фактот дека за нив, наспроти поимањето на Индијанците, скокот преку океанот беше наполно овоземска работа.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Како што во Америка опстојува примитивната сцена на „фронтиер“-от на слободата, на енергијата и на оперативноста, овде се овековечила спротивната примитивна сцена на жртвувањето, на апсолутниот очај поради освојувањето, очај кој преминал во вените на целиот народ, од вените на Индијанците до оние мелезите и на крај на целото население, вклучувајќи ја и белата раса, очај кој како да признава дека овој континент е безнадежен и осуден на скандалот на екстерминацијата.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Од друга страна, тука по договор се всадиле, како кај Индијанците уште од шеснаесеттиот век, корупција и расипување, во среќното и секогаш ново прифаќање на колосалниот пораз.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Мокасини од кожа мошне добро изработувале уште Индијанците.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Се појавуваат флешови на Хитлер и Сталин, инсекти и носорози, The Wild Bunch i Midnight Ex- press експлодираат на прозорецот од мотелската соба додека двајцата водат љубов пред заложникот.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Неколку современи пиктографски сообраќајни знаци покрај индијанскиот цртеж на камен од Ново Мексико.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Во неа држев викторијански мебел помешан со едно старо коњче- играчка, панаѓурска машина за мерење сила, лампи од Тифани, играчка- Индијанец кој продава Andy Warhol цигари, полнети пауни и еден стар флипер.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Евреи, Црнци, Јужноамериканци од чисто индијанско потекло можат да се сретнат во највисоките рангови на Партијата, а управувачите на секој регион секогаш потекнуваат од населението на тој регион.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Кога Лена во еден момент го споменала индијанскиот поглавар Текумсех и она кога тој вели: „Ние не сме господари на земјата, туку нејзини деца.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Дом на орли и којоти, татковина на змии и зајаци, населена со ветерници и далеководи што како индијански племиња демнат на хоризонтот, пресечена со пруги по коишто пловат долги композиции на коишто не им се наѕираат ниту почетокот ниту крајот...
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Право до најблиската индијанска територија.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Тоа е таква мешавина. Јас сум Ирка, по мајчина страна, Англичанка и Шкотланѓанка и малку Индијанка од страна на татко ми.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Неговото домаќинство се состоеше од Киова Индијанецот – неговиот готвач, овците- миленичиња, и полудресираниот којот врзан за оградата.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Господ знае што има подземи во подземната солена катедрала во Зипакуира: можеби индијански мумии, можеби конквистадорски мермери.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
