бессилен (прид.)
Кант почна со критиката на бессилноста на францускиот механички материјализам со тоа што ја оддели мислата од материјата.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Молечвме - тој со склопени очи и забуцани прсти в коса, јас - претпазлив и бессилен да говорам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Поднаредникот беше мртов а тој остана сам, далеку од својот опустен дом, остана сам, загубен и разнишан, бессилен да ја совлада својата болка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Плеќите ми се прешироки за студеното трико на земјата. „Мануш„, не издржа бессилно да ја удави со ракија маката. „Спреми се за акција. Ќе се движиме по азимут.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но мислата?... Та тој не сакаше вечерва да ја опијани. Да ја потисне. Да ја направи бессилна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Точно е, јас `рзнувам“, претече во него се. „И лајам како мачката на еден Каин и еден Авел.“ „Па?„ Адвентистот гледаше во него, во својата смрт, беше слаб и набиен в кожурец на неизлез, беше бессилен дури и да помоли за милост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
А беше бессилен да го отстрани големото разочарување што го чекаше Велета, понесен од силни внатрешки пориви.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Заради таа горчливост беше бессилен да се спореветри и да биде она што бил.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Имаше премрзнати прсти, кои тешко го додржуваа она, што ќе го дофатеа, и остануваа секогаш отпуштени и бессилни за да се вкопаат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Мислеше на маѓијата на сите дивинки да се враќаат секогаш на она место, од каде што си ги скорнал првпат, но и тоа го стори повеќе како да се шегува со себе си, бессилен.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И сега се извиши по снегот, удирајќи само со една задна нога по празнината над себе, еден докрај совладан волк, пронижан од двете страни и бессилен за сѐ друго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Вака си бессилен, што се вели, и имаш непријател и немаш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пред тоа сѐ беше како и што треба да биде во еден обичен зимски ден со сиво небо, полна мешина обесена над густите дабови, бессилни да го стресат од себе жолтиот покрив на восочните лисја.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Како да бил бессилен да ги ослободи жилите и месото од грч и со матни очи барал капка роса скриена од сонцето под лански лист, да ги допре усните и да го убие огнот на пониженоста и мислел - бил млад, остарел, се намалил, премал ќе се удави во таква капка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се враќал кон себеси, станувал свесен дека кренал рака на бессилен човек со крвава рана на папокот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Со мажот не можеше да има деца, сега бара орачи, се двоумел помеѓу бессилен кикот и млака тага Адам Лесновсец.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Знаеше тој дека е права, но во својата сила над неа знаеше, исто така, дека е бессилен пред нејзините клетви.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Планино од морници сета пак стежнува бессилно тишината.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
