бран (м.)
Плачејќи, во бранови луѓе го гледаат ова. .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Го тажат жените, променети во црни руби, а плачот - железен е бран."
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите, продолжи повтор за него — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи господ во рајот го пратил; неизмерни сласти му нуди; и само плачејќи душата ти му ја матиш, бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив херојски земјата мачна, а не како злосторник кого Темида го гони, фрла во јамата мрачна, и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен, не како удавен в браној, и не како жена што потајна болест ја јаде, — туку од јуначки рани . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А Локвата денес со бранови крилни, што стопани свои ве најпосле виде, та не може никој да ве скорне, силни, за вашата смелост скап спомен ќе биде!
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Тој одново усети дека се лулее на езерски бранови и клепките му се склопија, тешки како налеани со олово.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Колата тркаше по каменистиот пат и се нишаше како лаѓа на бранои, де на едната де на другата страна, како да ќе се преврти.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Не мислеше ништо, не слушаше шум, а земјата под него се лулееше како езерски бранои; му се стори како да се наоѓа на каик, а модрината на топлата летна ноќ му се причини како лесно разбуричкани води на мирното езеро.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И песна пеам што не сте чуле, радоста моја ко бран е речен, за Делчев песна и Питу Гули, - го славам гордо Илинден вечен!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Во приливот на шепотот на млаките бранови на ветрот носеа до него чудни зборови само по звук оформени во протест и бунт.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Најнеразбирливо беше друго. Земјата смекна, се згреа, потече во бранови и го однесе со себе и човекот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се затвори. Го стисна во себе јачкањето и брановите на треската.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Звуците се бранови на ветерот низ тревите подгонети. Некаде ѕвони.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Љубомората налетуваше на мене со упоритоста и стихијата на разбеснети бранови кои ги рушат гранитните карпи и дробат на мали парчиња.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Слоновските бранови, незапоменети од времето на еден Нојо, налетуваа без милост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Честита Нова година! Радосни извици. Незадржив бран.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Често се загледува во далечните песочни бранови.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тука ги исфрли бранот, на ова самотно острово со една единствена колиба и во неа девојка, дојдена од приказните.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Овде е морето, под нозеве“. Удираа бранови во карпата. Што да се прави?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се проѕеваше, а по целото тело му мина еден бран млака сонливост.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
