вагон (м.)
Но Беличот, кој што бргу ја оцени ситуацијата, гледајќи дека инаку не ќе можат да се истргаат од рацете на кондуктерот, што се беше спречил во тесниот коридор на вагонот, го тргна Мечето за ракав и рече мирно, и не трепкајќи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Таму во другион вагон, - покажа со прст Беличот.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И така стасаа до крајниот вагон ... Каде сега?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Стрчнавме со чичко Лозана и се обесивме на вагончето веднаш до локомотивата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Неколку глави се залепија на прозорците од вагоните, за да видат каде се, и пак се загубија.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Најпрво ние ќе минеме низ вагоните и ќе те чекаме кај последниот...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
На Чук Нам во Македонија во најголем казан му вареле јанија, во Србија ќебапи печеле, а од замаглената Британија со вагони бивтеци влечеле.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Но еден ден се случи нешто неочекувано што заборавениот вагон од заборавениот колосек пак го врати в живот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Дента по блиските шини татнеа возови, шинобуси, пиштеа пробивно железничарски свирчиња, се сменуваа викови, песни, смеа, а стариот вагон на заборавениот колосек го гледаше сето тоа, слушаше и копнееше од мака.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Во близина пискаа локомотиви, татнеа вагони, се креваа пареа и чад...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И кога тој ги одминува, долго гледаат во задниот вагон кој станува и подалечен и помал.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Преку прозорецот се гледа како некоја маневарка влече вагони.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Одеднаш Саздо застанува, гледа во задниот вагон на возот што одминал а мислите му летаат далеку. Сане го посматра загрижено.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Кога се вади од вагонот, му се исфрлува и лебот.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Каде, во кој правец ќе се оди? (На југ, на југ...) Во секој вагон влегува по една милосрдна сестра.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Надвор времето гризе со подноктичав студ; ветерот ја кубе сламата од отворените вагони и ја пика в очи, в уста; тие што можат да одат, брзаат што побргу да се пикнат во станичната просторија.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Патниците се искачија по класите, а пријателите останаа долу под вагонските прозорци.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Горештините принудија многу луѓе да се оттргнат од градската врева: железничката станица е претрупана со патници и тешко се добива место во вагоните.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вели: „Нам, на селаните, среќата ни е променлива, а несреќата постојана“ , велеше Лазор Ночески и запре возот, штракнаа катанците, штрангите, се отвори вагонот и се рашири некоја светлина што се турна во вагонот што се бувна во нас и што после тргна по нас, и нѐ загледува така - гурелави, со пострупени клепки и усти, потечени под очите, со потргнати образи, обесени, разбушавени и со сламки, со осилки во косата, со кучешки болви; нѐ тераат војници, небаре метилави овци, пропрснати и со подмакани слабини, ни тропаат коските, војникот што ни отвори 119
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
