весник (м.)
28. До тоа време со Софија излегуваа два весника со насловот “Автономија”: првиот како “орган на политичките интереси на христијанското население во Турција” (1898-1902), а вториот како “задграничен лист на Внатрешната македонско-одринска организација” (I -16.7.1903). Мисирков веројатно го има предвид вториов.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
120. Укажувачки пример е обновувањето на Македонскиот клуб во Белград и издавањето на весникот „Автономна Македонија” (1905), чиј главен уредник беше некогашниот соученик и соборец на Мисирков во Белград, Софија и Шабац воденчанецот Григорие Хаџиташковиќ.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
37. Инж. Христо Станишев е член на ВМОК во Софија, а по расцепот на “врховистите” (1902) стана претседател на Врховниот комитет што го поддржуваше ЦК на ТМОРО и издаваше и свој весник под истото име “Реформи”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Горите македонски шумно пеат бојни песни, нови весници: „Македонија слободна, слободна ќе живеј!
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Епилогот на оваа „дискусија“ (во која што не дојде до збор партизанот) беше сосем очекуен: партизанот ја извади од внатрешниот џеп на палтото својата збирка, внимателно завиткана во еден италиански весник, и - им ја даде.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Од исток во широчината безизразно гледаат со матни, напукнати или со весник излепени прозорци, низа збиени и од земја никнати куќарки; на запад - гнил, накривен плот зад кој се наѕира темно- црвен оџак; од југ - слеп ѕид на него чуден цртеж со креда; голем круг со две дебели бели точки, под нив водорамна црта.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Живееш во еден град триесет години, ги познаваш сите негови жители, а сега, наеднаш, читајќи весник и бавно чекорејќи, запаѓаш меѓу непознати луѓе, поинаку облечени од оние што ги познаваш, со поинакви очи, со поинаков говор.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не бев прав. Утредента некој читал во весниците дека прегазениот црнец не бил пијан. Не бил пијан ни шоферот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Густ цут - весник на пролет, на племенитост, на живот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Везирот го пресретна тргнатиот султан, направи темане и реферира кратко: – Тој е весникот од прилепскиот кадија.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Сашо чкрапнува едно клече и го запалува весникот во рацете на Митко.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Брзаат и двајцата. Митко наоѓа и еден стар весник.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Жива пропагандна дејност развил и преку некои софиски весници.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Бошко се сврте и потрча да го земе весникот.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Во собата навлегуваат викањата на продавачите на весници: ВЕСНИЦИ! ВЕСНИЦИ!
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Каква глупост. (Се зафаќа пак со весниците.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ЛУКОВ: Не сакам одговор. (Седнува во софата.) Донесе ли весници?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Ги изнесуваше имињата на учесниците, нивната улога во оваа возбудлива драма (како што веќе ја наречуваа во странските весници).
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Некој велеше дека имал дома сочувано многу весници, во кои било напишано за сите тие работи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И пак Претседателот, кој не можеше да го најде оној прост, едноставен потпирач во разговорите со него, оној човечки јазик за неколкуте недоградени павилјони на нивното здружно летувалиште, она дека градежната бригада ги доберуваше последните чкорки дрво, поминато под бичкија, оној толку разбирлив говор за работата, џбонаше нешто наоколу со мислите, рече нешто дури и за пролетаријатот, за авангардата и за местото на работното селанство во сето тоа, сѐ додека не се заплетка во своите високи реченици од весниците.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
