влажни (несв.)
Осветлен со зрак среќа занесено подредуваше влажни глисти во тркалезната кутија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кога таа го виде на портата, малку се израдува, но со влажни очи го пречека, оти братчето и го зедоа Бугарковци, та којзнае дали не ќе пропадне некаде патема.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Неговите влажни, бледозелени очи гледаа во филигранска табакера.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Гледаше: шашливите очи станаа влажни, испупчени.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа не е сѐ. Зад колата чекори третата судбина: ситнолико дете со суви усни и влажни образи; тоа се држи со двете раце за решетките и тивко, ретко, речиси нечујно липа низ раширените ноздри; погледот на влажните детски очи не се одлепува од кучето.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Низ неговите влажни очи молат две судбини - неговата и на песот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Нејзините лилави, влажни зеници гледаат во есенските бои на далечните дабови, но веќе ништо не забележуваат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
На трите влажни и осамени стебла.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Темнокожите смолари, со кои работеше и со кои живееше, имаа влажни плеќи и модри заби; се собираа околу него и молчеа нејаки да го разберат крвавото зло.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Нејзините очи беа влажни... премиера Завршена беше и последната точка кога се појави тој на широкото скалило пред влезот од полуосветлената сала.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Можеби сега му се шират зениците, страсно и возбудено му се влажнат носниците и во диплите на челото се цеди пот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога повторно си дојде на себеси, гледа пред него седи на колена и му ги влажни усните со камилско млеко.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И го зафати страв за нешто. Ги чувствуваше очите влажни и тешки од оган.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Надвор врне дожд и прозорците се влажни.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Уште од порано ги знаеме визбите: штом ќе почнат дождовите да туриваат, ѕидовите се влажнат и пропуштаат бликчиња вода што лакомо течат и ја полнат визбата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но лицето му беше толку мирно, а очите влажни и топли.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Немаш коњ да го бодниш и да те фрли и ти пак да му простиш откако ќе се врати и со влажни очи ќе застане над тебе.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А боите меки, нежни, влажни во првата вечерна роса, не те одвлекуваат од свеста дека во животот сепак има надежи и дека борбата е неизбежна само заради животот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
На лулето остануваа влажни траги од неговата челуст -впивајќи ги на врвовите од прстите, тој во себе внесуваше нежност.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Седам така, а нешто ми ги влажни нозете.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
