внучка (ж.)
- Ех, кога би имал внучка како тебе! - ѝ рече на Билјана која постојано се врткаше околу него.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Кога би имал внучка како тебе, таа би ги собирала камчињата.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Јас ќе ти бидам внучка, - рече Билјана, гледајќи го со насолзени очи чичкото со лопатата.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Старецот потоа берел секакви тревки и ги варел, ја терал снаата да пие, и пак ништо не помогало, селаните сепак не виделе дека таа оди како да носи лубеница под ленената кошула и не ќе го виделе тоа ако и другиот тревар, Пандил Димулев, не се зафатил да ја лекува, секогаш по залез и без сведок, со денови и со месеци можеби, па во некое утро застанало момчето пред својот татко и, копајќи со врвот на опинокот пред себе, сцрвено и бушаво од сон, рекло дека може да се почувствува со рака и уште повеќе да се чуе со уво: русокосата женичка носи под градите живот, ќе биде или внук или внучка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Игра шах со самиот себе – чрчори внучката.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Нејзиниот човек. Го помисли тоа лесно, без срам, прививајќи се до внучката, која, топло стуткана под ќебето, мирно ја преспиваше оваа тмурна, леплива септемвриска приквечерина.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Жената, за да ги избегнат барите, го поведува девојченцето по мократа асфалтна патека, испруженото тело на водената змија. – Ќе задоцниме – ја забрзува внучката, и себе си.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Некој, што стариот човек го сакал, можеби малечката внучка, беше убиен.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Која родословна гранка сега ја смислуваш, на кој Лепи Лаза ликот му го дотеруваш, на кој внук на која внучка ѝ го исцртуваш гранчето и на гранчето пратчето и врз пратчето името и сѐ што ѝ прилега, како што треба да му прилега на длабокиот корен и на богатото стебло на твоето родословие?
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Доаѓам со автобусот од Белград. Чекај ме во недела на станица околу пладне. Твојата внучка Рада.“
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
