возрасен (прид.)
Спие на улица!“, другото - вешт крадец, кого можат да го фатат или барем да го гонат како малолетен криминалец што неизбежно може да подлегне на законите, измислени, сѐ едно, за возрасните престапници.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Мислев дека ние децата прилегаме на возрасните но сѐ почесто се уверував дека повеќе тие се деца.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Иако возрасен, веќе момче на осумнаесет години го примија во први клас и за еден два месеца до 11 мај, денот на Света Кирил и Методија, протутна некако во втори клас.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тие како возрасни чекаа да видат што ќе биде.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Колку повеќе тоа заприлегува на возрасен, толку повеќе човекот станува детски недоверлив.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Возрасните се насмеаја, но сепак го поттикнаа: - А што виде друго?
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- О, о, - направија возрасните и пак се насмеаја.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- О, о, - рекоа пак возрасните и пак се насмеаја.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Ние, ние возрасните, драги мои.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Возрасните не го сакаа. Се плашеа од него, па кога ненадејно ќе се појавеше на плажата, одеднаш ќе се создадеше необична забрзаност: почнуваше панично викање, мајките ги довикуваа своите деца и ги засолнуваа подалеку од брегот, во безбедност.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ќе прелетаат тие некаде над селото, по небото кое зачадените оџаци го потпираат со високи столбови синкав чад, ќе го чуе и старо и младо, па ќе почнат оние познати разговори за некогашните зими, за случките во тие зими, а децата разгртаа двојни уши и слушаа, слушаа, сонувајќи го снегот што беше во разговорите на возрасните, во крикот на жеравите и во мирисот на студениот воздух.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Момчињата зедоа по парче леб и сирење и излегоа надвор, а возрасните останаа да завршат со појадокот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Таму, во лозјата се собраа дечишта, па и по некој возрастен и Ѓорѓи им држа реч, да се дигне народот против беговите и чорбаџиите, да коле и тепа народни изедници и на крајот да се дигне и на востание како Коприштица, Пештера, Батак и други места во Бугарија и Србија што направија и, ете ги сега слободни, та „и ние да се ослободиме“.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И овие го послушаа, ја отворија племната и се закопаа децата во сламата, а возрасните ги скрстија рацете и ги удрија главите ничкум.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Циркусот ја запоседна широчината крај езерото, и тие денови во селото не се знаеше кој човек е оттука, а кој циркузант: се облекуваа и децата и возрасните во партали, се шараа во лицата со бои, редеа маски и трчаа по сокаците како василичари, скокаа, врескаа, правеа сѐ што ќе им паднеше на ум.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
ВЕЛКОВ: Смешно е возрасни луѓе да играат криенка – миженка.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Возрасните за жал играат ретко или пак безволно признаваат дека ја играат таа игра.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
А најубави од кејовите се оние во центарот, во просторот на осумте мостови и на дунавската ада Маргит-Сигет, која е претворена во прекрасен парк за одмор и рекреација, и на млади и на возрасни.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Таквото дете полека израснува во непоправлив лажач, а бидејќи лагата и лажговците лесно се препознаваат, тоа дете станува несреќен возрасен човек.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Честопати ние возрасните, ние родителите за глава се фаќаме кога ќе ни се натрупаат такви грижи.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
