даскал (м.)
Бино Антонов даскалот на Витолишча немаше којзнае каква педагошка подготовка и особена школа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Та, ене го и даскалот Бино ја протепа жена му, што е даскал, та веќе оти секој втор селанец в село ја има тепано жена си барем по два три пати во животот, тоа си е редно.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Даскалот Милан Ацев, како раководител на училиштето, одржа говор и ја предупреди публиката дека сите „артисти што ќе се појават сега на сцената" се ученици од училиштето.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Турскиот судија, кајмакамот, го праша Гоцета: - Даскале, каде одиш ти ваму-таму?
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- Професори, велиш?.. Даскали, демек? - старецот испушти густ чад од својата цигара.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Разбра сѐ што стана во дните по нападот, но не го сожали Мисирлијата, попот, даскалот и другите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Види, види, шо ми изнаприкажа вој даскалот. — Ти! ами јас шо чудо пари врли за бамбадиала!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кулата од Јована Сивев светеше и на чардакот седеа околу масата чорбаџијата Сиве, шура му Тоше Нале, зет му Митре Најдов, даскалот Димо Гулушов, битолскиот чорбаџија Данабаш и стариот Арсланбеј мудурот од Витолиште, со еден заптија.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
- Даскале, пушти ми го детето да ми помогне, па после кажи му што треба да му кажеш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Море грамотен човек, му велам јас на даскалот, да не си учел нешто за крал, за цар, му велам на даскалот, Харалампије ли се викаше, му го заборавив името.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Какви јагниња, бре недоделкан, ми вели еден даскал, тоа е кусок на соли и на минерали.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како што велеа мажите што биле таму, даскалот онака горделив, излегол надвор и почнал да му се дере на стопанот: - Како, бре керата, незнамитис ниеден, ти му дозволуваш на син ти да го зборува тој гнасен и варварски словенски јазик?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Стана стопанот мој, се облече и отиде во кафеаната. - Даскале, - му рече - излези на збор.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
На перонот во Битола нè чекаа петмина другари на дедо ми: дедо Шиман, дедо Јове - Галеното, брат на загинатиот народен херој Таќи Даскалот, дедо Цане, дедо Боро и дедо Миле - Штурецот - татко на тетка Марина, пријателка и колешка - новинарка на мајка ми.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Даскали нема, има наставници, а со краснописот сум „скаран“.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Аферим - ѝ рече Даскалот. – Ајде да чуеме.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Петре Даскалот кога нѐ учеше или кога со луѓето зборуваше нешто важно, не зборуваше како сите останати туку некако збор по збор и со вметнување на некои црковнословенски зборови.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Ѕвезда заврши и го гледаше Петрета Даскалот право в очи да чуе што ќе ѝ рече.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Жива расправа продолжи и додека го чекаа автобусот, многу остана недоречено, брзаница се поздравија и се качија: „Ми рече колегата што го сменив: - Горе ќе имаш една група ученици и еден даскал.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
„Не даскал - професор! Гледај, со зинати усти го слушаат децата?“ дорече другиот работник.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
