жолти (несв.)
Писарот се огледуваше во врвовите на своите жолти чевли.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ќе чита ли некој? Книгата беше стара и распарчана, со жолти и нагорени страници, истуткана од носење по џебови.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Под црвната и маслена шапка меката светла сламена коса му пагаше преку стаоречките очи, длабоко пропаднати, жолти и полни со темни дамки.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Намириса Мицко дека дедот Билјар вртка уште од турско по петшестотини илјади жолти и гледа на некој начин да ги лапне.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Двата светлосни прорези молеа и не му беа туѓи; над нив по челото, како жолти печати на еден процес, лежеа порано незабележени дамки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Долу, под нивните нејасни рабови, прозорците се исполнија со жолти квадрати.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Затоа пред собраните зеници прскаа жолти тркалца, затоа устата однатре му ја збираше горчината на сите испушени цигари во тој ден.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во тој миг таа застана, се наведна, крена едно листенце што не го беше настапнала, а се жолтеше со сета своја убавина и му се зарадуваа.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Трајче ги обу шиените штавени жолти опинци, се поздрави со чичко Талета, го јавна коњчето и тргна...
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Овде-онде по гумната, како злато се жолтеа кочани пченка - сиромашната селска храна.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
И ете, оттогаш секоја пролет по падините и полјаните цутат илјадници жолти јаглики во спомен на малата Јаглика што живеела некогаш, одамна, одамна...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Им ја отвори прво вратата од тремот на говедата, па кога тие се спуштија кон поилото, оставајќи жолти траги по белата снежна патека, тој се качи во плевната и им спушти во јаслите од кошарата два снопа царевиње.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Црн, но вкусен и здрав, - рече другиот човек, помлад, симпатичен, со очила, чии жолти тенки рамки светкаа во скудната светлина на колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Заскитуваше меѓу јасиките, го слушаше тихото шумолење на нивните трепетни жолти лисја, како да слушаше некоја волшебна музика, а потоа спокоен се враќаше кон колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Долго ливадите ја паметуваа нејзината прошетка по нив На прсти се поткреваа тревките за да го допрат нејзиниот фустан И жолти и бели и небесни гласови на цветови ѝ го довикуваа името И ја молеа да седне Но таа продолжи, исчезна меѓу брезите и ѕвездите...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
И глеј – навратија тука дечиња и нивните гласови како жолти, бели, небесни цветови утрото никнаа низ полето.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Нешто сепак се гледа зад сенките на дождовите: пеперутка долетува и застанува на прозорецот, трепка со крилцата, пишува врз него со жолти букви низ топол ветер мај 1978.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
На други им додаде А и долго им аеше навечер, па тие се будеа жолти а со оење листенцата почнуваа да се одѕиваат на неговиот глас.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Три жолти цветови – три исчезнати монаси ќе испејат вечерно и пак ќе си легнат врз лишајот на каменот врз својата неоскверната постела.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Излезе да ме оставиш со портретите но јас дека со нив се покриени млаки пејзажи: жолти езерски брегови, светли копи сено, црвени идилични неба. најпрвин ликовите беа нејасни.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
