жолто (преф.)
Претпазливо ѕирна низ сивиот плот потоа ја отвори дрвената врата и ме повлече во дворот, во густ босилек и во некое жолто ситно цвеќе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Крај неа седеше нејзината маштеа, сува, малечка жена со ковчесто, жолто лице.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од фирмата Класна лотарија во нас гледаше и се смееше жолто лице, безгрижно и тркалесто како портокал.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Јас бев зелен вир на многу дни од штедрост сега молчам сосем жолто За старецот во мене не плачат и грубо ќе ме натрупаат в кола Но сепак едно сеќавање имам: корењето ми остана на брегот Брег од риби и од камење каде растат многу млади дни Трева бев ќе бидам трева пак затоа така чудно мирисам
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Можеби ни како дете не сум сонувал жолто освтелен прозорец и ластареста жена на него и напор на дете да му истргне на памучниот кловн една нога.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Судијата, жолто човеченце со необични очила од многубојно стакло, станува од својот стол со неверојатно висок потпир.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Му ја гледаше само левата страна од лицето, побелениот мустаќ млитаво виснат, металното копче од блузата жолто блеснато како око на мачка.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Долгиот запре, чкрапна кибрит и тенко жолто пламенче затрепери плашливо на врвот од дебелата лоена свеќа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Потем ја отворија ќесичката во којашто имаше: четири црвени, три бели, едно жолто и едно зелено бонбонче.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
По сувото жолто и намовнато лице му тече солзи.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
И пак патуваме, патуваме... Широкото жолто поле, уште пожолто од разлеаното сончево злато врз зрелите нивје, трепери од жештината.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Одело девојчето и плачело. Тешко, претешко му било. Каде ќе капнела солза, никнувало жолто, нежно цветче.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Некаков предмет, нешто слично на обетка, жолто блескаво...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Од височинката, каде што се прости со Денко и доктор Коста, убаво се гледаше наоколу, и денот беше од убав преубав, небото сино како синчец, сонцето жолто како качунка, миризби како да е сред мајска покосена ливада, а сето тоа тој ниту го гледа, ниту го чувствува.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
О, тоа благословено стребло на јаболка со жолто лисје на гранките и окружено со цветови од градината на Јуда – уште ме чека!
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
На неговото лице, жолто како восок од липов мед, блеска сината зеница на здравото око...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Невидливо жолто човеченце го отчукува времето на почетокот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И потполошките се распеаја. Зад црквата по втор пат жолто расцутеа непознати грмушки.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ја чекале залогорени меѓу смреки и жолто процутени грмушки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ова е егзактно! Тоа, нешто налик на екран, светка: триаголниците сино, кругчињата црвено, правоаголниците жолто.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
