заболи (св.)
Не прашаш, ако дојде комисија, доктори! Тебе ич глава не ќе те заболи! А мене? Трап - илјада динари!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
АРСО: Па, кога ќе те заболи нешто... И ти преѓе ќе се расплачеше за кумството.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ѓаволски ќе те заболат коските. Жиците гребат.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ги пуштавме од раце само тогаш кога од јарешкиот вресок ќе ни оглувеа ушите или ќе нѐ заболеа нозете од клоцање.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
„Која ноќ е, која ноќ е?“ - копа во него мисла, го враќа во живот, во грижи од кои, чудно, веднаш го заболува главата, веднаш му се мати свеста.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога се решила сосема да се врати во домот на своите родители скоро и физички заболела и долго не можела да се поврати.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Да го заболи.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Очите заболуваа од снежната белина.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Добери се под капавица и ќе чуеш: погоре, погоре, не толку горе, слези малку подолу, не оди лево, е, тука, тука, тука, не, бре, само тука, кај отиде сега со раката, појди малку кон средина, е тука, тука, тука, ај сега малку кон десно, да не те заболе раката, ај добро, почини!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Грабај, и крцкај, заедно со маските, вели, дури да ги заболат вилиците.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тој пишти, а јас мавам, дури не ме заболе раката.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Почувствува дека тој збор и неа и него ќе го заболи.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Вратата се тресе, а ти ја удираш дури да те заболат рацете, дури да припаднеш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нѐ заболе и мевот...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
ако не можам да те сакам, вели, ќе можам да те тепам, како ѓуптинот ѓупката, вели, првин ќе те завиткам во една черга, вели, за да не можам на место да те отепам, и после ќе мавам, ќе мавам, вели, дури да ме заболи раката ќе мавам, дури да те засакам повторно, вели, и после на секое удрено место ќе те бацувам, вели, за да се сетиш зошто било тепањето, вели, младоста сонува, му велам, а староста само се сеќава на сонот, рекол некој, колку деца ќе имаме, прашува Горачинов, јас веќе имам едно, велам, ти имаш, вели, но сакам и јас да имам,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Највеќе ме заболе што татко ти воопшто не реагираше. Се собра во фотелјата и молчеше.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Поради мене командуваше да не трчаме: да не би раната да ме заболи.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Случките имаат свој од, па некогаш можат и да заболат.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Мило ѝ е што Дине сѐ уште работи околу бараката, што погледнува на кај неа, што чувствува дека тој сака нешто да ѝ каже, ама не го одвртува патот, не му се приближува, а и тој одмавнува со раката и се откажува од намерата да проговори со неа оти она што сака да ѝ го каже може да ја заболи, може в срце да ја погоди, може во тежина да се претвори оти што значи ова што непознат човек виде во тело на дедо Костадина!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
„Да не скршивте нешто?“ „Не. Добро ми е. Само ме заболе за миг, тоа е сѐ.“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
