завршува (несв.)
Неговата дејност завршува во 1917 г. со Октомвриската револуција во Русија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
26. Весникот “Право” (2.11.1894 – 13.3.1903) се печати во Софија, првин како “Орган на политичките и духовните интереси на бугарското население во Турција”, а завршува како “орган на македонско-одринските интереси”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
По нив се сватовите. Откако завршува песната, Василка оди и застанува пред младенците).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Основно училиште завршува во родното село, гимназија во Охрид, а учителска школа во Скопје.
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Таа крива и дупчеста артерија го завршува градот, избива во друм покрај Вардар и се губи на голиот рид.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
„Стрина Маловица го завршува наречувањето: — Слушајте, слушајте, татко и мајка и сете роднини.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И токму го завршуваше Петруш пазарлакот со свадбарите, еве го Стевана од Гудјаково со еден сир биено сирење во едно цедилце.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Само толку кажува песната за овие пелистерски јунаци и завршува како што почнува: Ој, Лумане,Лумане, Ој, куче касапско, Не ми ти е ланската година!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Огнометот растеше и го гореше мозокот, завршуваше пред границата на еден отпор.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја завршуваше својата исповед: не му ја затнаа дупката на стомакот со орден но сепак бев добар десетар во смоларата, како што бев секогаш во се добар - во шверцот, во пиењето, во милувањето.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Балетската школа ја завршува меѓу најдобрите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Основно училиште и нижа државна гимназија завршува во Прилеп, а државна реална гимназија во Битола.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Горниот дел од работ завршуваше со азурен врв, одземен од небото.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сето време тој беше постојано свесен дека храната полека и трпеливо му завршува.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А сега размислуваше за сите такви ловови и знаеше дека тие ниеднаш не се завршувале со првата средба.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Наскоро, во 1894 година, се разнесе веста дека јункерите, кои завршуваат таа година училиште, ќе бидат подоцна произведени во офицери, за да се заштедат пари во буџетот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Ете, и учениците за тој ден ја пеат пригодната песна. Песната завршува.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Онаму, каде завршуваа жолтите, плодни житни полиња, започнуваа прекрасни, непрегледни маслинови гори.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Имаше Мегалон толкаво богатство што не можеше да се знае каде почнува каде завршува.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
