закачи (св.)
Од двете оружја се слушна пукање, и сетне два куршума со пискот зол излетаа, барајќи месо: едниот го сретна, и Кузман сети силен бол во рамото, кај одлево клучницата со зглобот лопатниот го крепи дел; а другиот во правта закачи, свирејќи злобно но без да сретне жива цел.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Да не се закачиле нешто? Шепотеа, шепотеа меѓу себе и ги снема… (Пауза)Пак некоја комитска работа кројат!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Старецот весело ги распрашуваше за сето време, им прикажуваше за работата на младинците, кои што работеа блиску до неговото село и ги закачаше дека ако не станат ударници веднаш ќе ги симне од колата, за да продолжат пеш по јулскиот пек.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Не верувам да ти се жедни бригадирите ... – го закачаше весело и потаму тој.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Продолжија да одат, но Мече газеше како на игли, плашејќи се пак да не му се закачи некоја пијавица.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Кришум на грб ќе му закачеа парче книга со некаков напис и ќе се смееја по него.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Со веселост ѝ го лизна сечилото. - Никој не смее да те закача.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Па нека го пцуе. Што го закача?
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Та дури и на Сула му закачи „Суло ефенди".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ефендиите влегоа на „големата" врата, ведејќи ја секој главата да не го закачи горното черчеве.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Незе ѝ се закачи во умот веќе Витолишча и Илко, и сега со синџири да а врзиш ќе окине и ќе дојде. Такви ти се виа чумите наши.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ѕверот се отфрли од земјата, ја закачи со заби подадената црна рака на глогот и не барајќи пат се нурна во мракот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Закачил царско лавче на шубарата. Царот го фали, војниците од мед и ореви ги почестува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Затоа не ја закача ни орел ни јастреб.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Претполагаа дека ќе ги стрелаат, можеби ќе им ги пресечат главите со јатаганите и после ќе ги закачат на колје за да се плашат ѓаурите од власта.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
А утре... „Има“, рече Отец Симеон. „Закачи ги ракавиците на врбов клин и жежи го секој ден грлото со алкохол.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Го закачија палтото на столот а тие отидоа на другиот крај од собата, легнаа на подот и претпазливо полазија кон „мечката“.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
На веселана девојка со очи натопени во грев, на безгрижната група спортисти со торби преку рамо, на мајсторон на врв електричен столб, не може никој да им закачи бројка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Можеа со игли да се закачат за прашината.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ги закачуваше испретураните коски со врвот на чевлите. и овој тажен судир на живите со мртвите тапо и суво одекнуваше во темниот простор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
