замиже (св.)
Но нашите раководители замижаа пред вистината и востанието се зафати; се зафати славно за да се заврши плачевно и погубно.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Богословот му подаде четири фотографии и ги спружи јаките нозе задоволно замижувајќи кон сонцето.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сакаш да замижиш и замижуваш. Осеќаш, земјата се поткрева на прсти и ти го подметнува својот грб за да починеш.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Над Скопје замижаа првите ламби.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Борко замижа, не можејќи да ја поднесе глетката.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И тој презриво замижа. Под спуштените клепки ги гледаше само врвовите на своите чевли како отскокнуваат де напред де назад на заплисканата од утринските зраци улица.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Белите хризантеми се навалија една на друга, жолтите листенца - коку што можеа - се припија кон влажната земја, а трите розови пупки замижаа од страв...
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Најпосле се реши. Го зеде бокалот од масата, замижа и го истури врз главата.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Можеби уште тогаш требаше да замижам со очиве, да поголтнам, како што е ред, и да ви пријдам под стреата каде што ме чекавте...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
„А добитокот, а колибата? А моите дома?“ му ораат низ глава тревожни мисли и чувствува дека, му се врти од тоа пред очи и пак замижува, и пак почнуваат оние бранови, оние кругови, онаа црвена боја во која сѐ се стопува.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Мој бил, мој. И не срами се. Ништо ти не си крив тука.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Тоа ме замижува, ми е незгодно што ме гледа и стенкам, опенам, се лигавам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Едното го замижува, а со другото го гледа. „Доксим Тренчески е толку скржав“ , еднаш рече Лазор Ночески, „што и гревот свој не сака да ти го даде“ .
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Голем рекам држеше: ги замижал очите и се топи дури одменува со прстите, дури поттупнува со нозете.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ти свират гранати и куршуми, а ти ги замижуваш очите и си велиш: Ај, збогум, животу!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сега јас ќе ги замижам очиве, рекол, а ти почни да ме тажиш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ние замижуваме, што се вели, си ги криеме очите в раце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Замижувам: само уште три дена - си повторувам - а пред очите треперат шарени свитки - небаре калеидоскоп.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Замижа. Одеднаш се најде во оној дел од родниот град, со темни калдрмени сокачиња, за кој толку често раскажуваше или го опишуваше во писмата до најблиските како магичен амбиент на своето детство.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
