избели (св.)
Греј ми, греј ми солнце златно, течи, бистра водо моја, да избелам бело платно и дарови да навезам ..."
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Сега брои на прсти - колку години не спрострела на сонце дреи и да си избели.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Лицето му е избелено ко креда.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Прилично замелушен, ѝ дозволи да ми го слече палтото, а таа веќе вади црн креон од чантата: - Вака ќе изгледаш позагадочно – ми ги продолжува веѓите, избелува образите, ми ја чешла косата зад уши: - До-бро! Сега, создавај атмосфера.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
