издолжи (св.)
Ја издолжи шијата и се насмеа некако од срце, срдечно, татковски.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На Паљо лицето му се издолжи, под расечената горна усна двата долги заба влажно светнаа; ја извлече бубачката од левиот џеб на закрпените панталони и болно застенка.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Се срамиш ли? праша издолжувајќи ја шијата и трепкајќи со солзни очи. - Не, зошто? Не се срамам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез до кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарени вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се обиде последен пат да стане. Го издолжи лицето и покажувајќи ги како во закана ретките заби, се смири.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Страшно издолжени, беа бесцелни и гробнички но не беа љубовна двојка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сенките се издолжуваа; пред ноќта небото неочекувано побелуваше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Зачкрта железо в железо, како болка протече шумот низ клучалката. „Готово е“, се издолжи безглавата сенка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Арсо наеднаш молкнува. Потиснат од умор тој се издолжува на штиците и заспива.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Патрокле сеќава непријатност. Но се чини каушот е премногу издолжен и тој сам седи во далечина. И луѓето се мали и оттуѓени.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Погледај! - го издолжи дрвото кон прозорецот обелен од снегулки.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се издолжи на снегот како некој што легнал да се сонча.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Стои мирно Карамба-Барамба, а сенката им се криви на луѓето издолжувајќи го со прсти сопствениот нос; чекори Карамба-Барамба, а сенката пијано се ниша зад него - нашла негде ракија и се опијанила!
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Му ја фрли торбата на Митрета и се издолжи на снегот, со раширени раце.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Сонцето веќе паѓаше над брестовата шумичка. Сенките се издолжија.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Излезе неколку чекора напред, застана со подрасчекорени нозе, ја крена главата издолжувајќи го вратот и бидејќи снизок, малечок, изгледа како петел на буниште.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Но денот се издолжи, јас, берејќи дрва се изморив и прегладнев, а немав што да каснам.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Светилките им ги издолжуваат лицата, им ги длабат очите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ја издолжи шијата и бесно, со закана залаја.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Го издолжи лицето и, покажувајќи ги како во закана ретките заби, се смири. Остана залепен крај водата.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
