кале (ср.)
Преку сцената пат за Водно, покрај патот густо дрвје, од далеку се гледаат темноцрвени покриви од градските куќи и врвови од дрвјата, над кои се извишува скопското кале.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
До еврејскиот крај стасавме брзо. Улица под старите касарни Кале стисната со груби и стари куќи - тоа ни беше целта.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Па таман толку еден среден орач наоѓа во Витолишча што кале цела година по полето со сето семејство.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Море, доброутро, домаќину, бре! — вика Манџик, братучед на Крлета и сака некако да го протера слепото магаре покрај Малови, ама овие знаат тој што сака и со една сопа го нападија над кале.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И затоа почна да оди често кај братовчетка си Тода, која нарочно по негова „порачка" ја извикуваше Нешка на калето и ја прашаше ту за едно, ту за друго во врска со него.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Овој се качи на него, но калето беше високо, та мораше трет да се качи врз вториот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
После, сите по мене да го втасаме Митрета – им ги рече старецот овие зборови и тргна напред, а тие по него. He одеа ни пет минути, застанаа пред една висока затворена порта зад која во дворот крај самото кале се издигаше конакот на кадијата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Се качи Стојан трет и се фати за ќерамидите на калето и како мачка се спушти наземи. Со секавична брзина ја отвори портата и другите се втурнаа внатре.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Во уводот, на една прошетка по старо Скопје, до Старото кале на кое се наоѓа црквата „Свети Спас“, писателот ја открива својата намера: „Тука, среде црквата, во ореов сандак, нарежан на шари, лежи еден војвода“.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Од левата страна на бујната и пенлива река Вардар е старото скопско Кале.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
А ти со заптиите држи го калето од конакот. Ќе се обидеме.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
I Уште кога се населивме крај реката, Калето ги плени нашите погледи и се всели во нашите души.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Татко ми му читаше на Чанга и од други книги за Калето, но овој лесно го губеше вниманието.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
А сега летот на чавките од калето како да попапсуваше, уште пред да се огласи нашиот детски крик.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Скопските раскази немаат претензија да бидат сеопфатен приказ на сите раскази воопшто, напишани во чест на градот под скопското Кале, кој лирски тивко пулсира со своите мали сништа на двата брега од реката Вардар, а веројатно нема да го понесат ни епитетот „прв” и „единствен” проект од ваков тип.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Кланицата се наоѓаше недалеку од градот, на брегот на реката, меѓу острите спили на кои беше изградено Калето и стените на ридот отспротива, на кои мноштво белоглави орли, мамени од мршите, ги градеа гнездата.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Остана сказната за длабочината на бездното, за лавиринтот, подземниот пат низ кои, во дамни времиња, опседнатите на Калето полнеле вода или, низ него, некаде исчезнувале.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
И во близината на кланицата на Ренџов се наоѓа тврдина, Кале, каде што стражарот „белоглави орли, мамени од мршите“.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Всушност заклучив но во себе дека Калето и собава во која се наоѓам со секој момент меѓусебно сѐ повеќе се оддалечуваат.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Кога Пелагија и Чана стигнуваат под Калето во Фестивална снегот е веќе повеќе од педа наткренат над земјата, а густината на снежинките што паѓаат вртложени од северот не дозволуваат да се опфати целиот незавршен објект, се наѕираат тук там некои контури како издвоени целини и заедно со црната зејната уста што требало да биде огромна порта од предната страна, во исто време внесуваат црно неспокојство во двете жени.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
