лудило (ср.)
Чашите летаат, пукаат по подот. Извици. Лудило.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Арсо паѓа во некаков опасен транс, лудило што не знае за мера и граница. Тој сѐ повеќе се дразни.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Да се запре ова лудило! Да се запре! - почна да вика претседателот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Го бркаа народот од улиците, ја бараа причината за ова лудило.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Толе го виде со две пушки и му се израдува до лудило.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Се разбра работата по цело Битолско — Прилепско Поле, а во Мариово веќе слабо се решаваа Турци да навлезат во помал број.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Медот ми помага во сѐ, велеше учителот, ме трезни кога сум опијанет, ме лечи од несоница, ме брани од лоши соништа, од тешко главоболие, од лудило.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
АНГЕЛЕ: Втората точка се вика „Препознавање на лудило”.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
ЈАКОВ: Господа, дојдов да ви понудам часови по лудило.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
ЈАКОВ: Што друго може лудилото освен да покаже што мисли за вас? (Долга пауза. Се гледаат.)
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Во утринските часови владее вистинско лудило во париските улици, на железничките станици, по долгите лавиринти на метрото.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- Се срамам, - реков и се расплакав, - му признав дека немам никаква дарба, дека ги мразам песните, романите и сите тие работи, му признав дека тоа беше час на лудило, темница, болка, и тоа себична, мала болка само за еден човек, безначајно, еден човек.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Почувствував дека ме фаќа лудило.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Додека не ги „фаќа“ лудилото, како што велат луѓето, тие се мирни, лежат под стреите, си подаваат цигара, се шегуваат, намнисуваат, но кога ги „фаќа“... тогаш „занаетчиите“ најмногу лудуваат, стануваат опасни, а оние што навистина се болни, лежат овде-онде, удираат со нозе и раце, копаат со петиците, со нокти си ги раскрвавуваат образите, се превртуваат и пена од устите им тече.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Зевсовата Пандора, создадена од иловица со душа на магиски ветришта го отвора ковчегот на Прометеј како жена на бог на негов брат и ги пушта меѓу луѓето злите духови - тегобноста, слабоста, лудилото, страста и порокот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Тој плод на стравот, тој сложен облик на обеспокоената потсвест, тоа чудовиште во нивна близина, било 'ркулец на лудило што капнува од облаци или оживува во исконско мочуриште.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Нашето хоризонтално лудило, она на генетската конфузија, на измешаните прописи и мрежи, на биолошките и молекуларните аномалии, она на автизмот - спротивно на некогашното „вертикално“ лудило, психичко лудило, трансцедентално лудило на шизофреничарот, она на отуѓеноста, на немилосрдната проѕирност на алтеритетот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Идентитарно, ипсоманијачко, шизофреничко лудило. Нашите чудовишта се сите автисти- манијаци.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Заведена од лудилото на ќерка си, се соблече за да ја засити нејзината желба и ѝ го покажа она што не смееше.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Онаков каков што беше, поредокот во Роуч, во вакви околности, некого пообичен би можел да го доведе до самоубиство или барем до лудило, што всушност, според некои повеќе или помалку штелувани воени статистики, често и се случуваше.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
