мансарда (ж.)
Во овој темен круг со хоризонтот затворен во густиот грб на боровите мансарда сум на една починка Од ноктите ќе исцицам трошка храброст да ја поделам есенва.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ноќва сум мансарда од триесет желби санаториумски што лежиме кон неа откриени Сѐ трча кон еден невин смев октомвриски.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Мансардата оживуваше, се отвараше со магија на цвет да ги пушти во себе разнобојните шурки на светлината.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
_ * Игра започната една есенска ноќ на студентската мансарда, продолжена 10-тина години Подоцна на бирото на колегата загинат во сообраќајка.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Мансардата оживуваше, се отвораше со магија на цвет да ги пушти во себе разнобојните шурки на светлината.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Сите тие што го оставија ѕидот на темната мансарда, меки и тромави дождалци и исто толку безопасни и непријатни, љубопитно му се доближија.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Разбравте!!! - згрме со толку силен глас, што ми се причини дека ќе ги исплаши не само Јово, Јовка, и ќерка им Сандра, комшиите од катот над нас, туку и Велика, Никола и нивните деца Влатко и Елена, кои живеат во мансардата.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
„Не, не!“ Здивтајќи и бревтајќи се врткаше околу вратата од мансардата. „Ќе ти покажам! Побрзај!“ 57
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Мансардата тонеше во морињата од ветришта во долгите денови без сонце и ја зачкрипуваше секоја своја коска, ги растресуваше старите правливи напласти од своите греди, подвиените столбови и дрвената граѓа.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Ги издржа твојот штафелај тешките теретни бродови на едно ирско пристаниште видено од твојата беспрозорна мансарда.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
„Во мансардата? Тргни ја раката од скалилата, Вилијаме Финч. Ќе се качам горе и ќе те избркам од тоа гнасно место!“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Со Моне живеевме на Сењак, во мансардата на „вилата“ на г-ѓа Јамбришак, вдовицата на првиот повоен министер за здравство.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
А и не беше Гого таков, човек и сликар, за да му додели Градското собрание еднособен проширен стан со ателје место со балкон на последниот, тавански кат од некоја новоградба, иако на младиот сликар му останаа пусти соништа париските мансарди.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Затоа и ателјето му беше само за в шупа, а не за висококатна мансарда со еднособен проширен стан во кој, покрај тоа, ќе живее семејство со деца.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Како низ лут чад што штипе во очите, пред поткосените коленици му се прелеваа една во друга некои сцени препознатливи, а далечни: замрсено клопче од отуѓени луѓе со забавени движења што плетка нешто во безгласна кавга каде да се легне мртовецот - дали да остане на троседот или да се испружи на масичето со висната глава и подвиткани колена додека да дојде нарачаниот ковчег; помалиот син, Гоце, кого не можат да го одвојат од постариот и кој не само што му ја стиска туку и му ја тресе раката, постојано повторувајќи „бате, бате” во пуста надеж дека некако ќе го разбуди; жена му, не помирена ами умртвена од смирувачките средства, веќе забрадена во црна шамија, одеднаш остарена, преполовена и смалена, стопена како грутка снеговна на дланка, со прачки од раце во празниот скут; свеќата што гори над дамкосаното чело на Нако, што станува восочно до проѕирност; миризбата од козметиката на снаата, нешто меѓу темјан и колофониум; мувла од пештерска црква, а сè во мансарда од новоградба; испиени лица на светци од икони а само смртни грешници со подуени модрини под очите.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Му дале дури на една од мансардите на Ке д`Орсе свое катче да продолжи да пишува, да анализира, да предвидува, се разбира за свој грош.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Се случило еднаш, кога аналитичките служби на министерството останале без крунски аргумент за една инструкција која требало да се испрати до сите амбасади во светот, тогаш министерот решил да побараа мислење од улавиот дипломат на мансардата.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
По секое коцкање, за среќа тоа не го правеше често, се враќаше во својата париска мансарда исцрпен, скршен од каење, со последните пари во џебот.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
