меле (несв.)
Мрмореше како да ги меле неповрзаните зборови: зошто го удирам, тој може да му каже на Баждара.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Чу, јадрите заби дробеа јадри лешници, се забуцуваа в месо, ги мелеа отровните зборови.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ноќта го меле огнот. Од нејзината црна челуст прскаат искри.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Трескотеше потавмина продолжувајќи да го меле стаклото. Притоа и тој веќе врескаше некоја своја нечујна исповед.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Воденици ветар мелат. Вепар бега пред џин-желад.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Не припаѓам тука. Ние сме ти како житни зрна ставени во кошот, над каменот што ги меле и нема враќање назад...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Момчето се наведна, зграпчи снег, па силно почна да го гмечи, да го меле меѓу дланките.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
9. НА ВОДЕНИЦА БЕЗ КАМЕН НЕ МЕЛИШ ЖИТО - за тоа сал de jure го допираш лактот, а можело и без камен и на јаз плиток, па и во празна воденица de facto...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Јас со свои уши чув како, на без вода, меле воденицата Јакимова.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го прерипувам сонот. А и сон не се кажува неизмиен образ, си мелам, и одам на јазот да ги заплакнам очите, лицево. 56
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вртат камењата, меле. Вода нема, а камењата штракаат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И така пак се редеа години, а таа само се дебелееше: постојано устата ѝ мелеше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Не го наврна Сталин снегов, вели, си гата, си меле ко празна воденица.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Може да се прејадени, си мислам, и не им меле добро желудникот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се грчам во нејзиното ждрело, се префрлам во желудникот, се мелам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Немате, синковци, толку воденички камења. Ако мелете со заби, не ќе чини.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Имаме четириесет и три воденици и ни беа нужни осумдесет и шест тркалезни плочи за мелење. Сега сме помалку. Останавме најтврдоглавите. Дваесет и деветмина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Дотогаш патилата им ги мелел остробрад Анадолец, половина за нив, половина за прочуениот јавач и веселник Али-бег, од обете половини по неколку фесови брашно за себе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И козите добиваа сила. Речиси ја мелеа самата земја, ги извлекуваа нејзините последни сокови, пред да исчезнат во земјата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Со страшен, пискав плач и налет што меле сѐ пред себе, јуреше напред.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
