молба (ж.)
Со солзи жешки, да ме чуе, молби богу пратив пред светиот му моќен трон.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ал' не слушајат му молби Турци крвопијци, пушка пламна, пушка пукна в турски раце клети, зрно оловно продупна белите му гради.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Кентерберискиот архиспископ се обрна кон англискиот министер-президент Балфур со молба од името на Англиканската црква да им се помогне на Македонците.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Трајко го дочека Петка со раширени раце и веднаш се договорија кога да тргнат кај владиката да му ја однесат молбата со потписите од селаните за да го запопи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но сепак Трајко влезе прв и ја подаде писмената молба.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ристе ја постави молбата. Суло го има чеканот за дамка, а Ристе десетина товари штици недамкосани, та „ако е кабил“ да дојде утре Сулоага да ја удри дамката да не ги носи Ристе на каракулот и да не плати кочан.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Луман пак, неколку пати прости и повеќе пати рече дека ќе почека, но кога виде дека Бошко зачестува со такви молби, еден ден го пресече: - Не чекам јас . . .
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Арамијата пак молбата на татка го налутила, па му удриле и ќотек.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Луман додаде: - Ти бев лут како рис, ама молбата на Дика ме смири, ќе ти простам.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Еден дервиш, предавајќи му некаква молба, го уби во неговиот кабинет.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Од мене понизниот слуга твој кадија прилепски понизна молба и прочка до тебе, пресветли мој господаре и татко.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Настана детска пискотница, старски молби, плачки, пцости, физички напади и расправии, но откаде паднаа неколку старци од јатаганите на семејните, децата беа собрани и со кадијата на чело, одведени и затворени во еден конак, а старците си заплакаа и си отидоа во своите села да им ја однесат тажната новина на мајките и татковците од пленетите деца.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- О, тоа ли била молбата! - се зачуди мајка ѝ, а потоа се замисли. - Седни да ручаш, - рече, - па потоа ќе видиме.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Мамо, ќе те молам нешто! - Што? - Ама кажи дека ќе ми ја исполниш молбата? - Ако е за исполнување, зошто да не?
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Ластовицата чукаше, викаше, молеше, но бездушникот, дембелот Џивџик беше глув за нејзините молби.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И колку беше таа понежна и помила, и на сѐ одвратуваше само со солзи и со молба да се опаметам и поверувам во нејзината невиност - толку посигурен бев дека се преправа...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Години со ред како го моли тој Аргира да го пушти на скелето да ѕида со мајсторите, но овој како да имаше камен во градите, а не срце: остана глув и нем за неговата молба.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Покорно, дури со молба (во очите трепери солза) стапнува на столче, ниско само три педи, колку да се затегне јамката и колку да допрат одвај врвовите на прстите до подиумот...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Можел да ја здогледа и ужасната молба, пред чија расчелустена зинатост сега веќе не можел да стори ни еден чекор назад.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Под креветот остана цел ден и молбите на Зоки не ги послуша.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
