морничаво (прил.)
Не знаат но виѓаваат: на паднатиот Тони долната вилица му се откачува и морничаво закрцкува под топукот на еден од нив двајца.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Куќите од двете страни на улиците беа морничаво неподвижни во муграта.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Еден од нив, аптекар во куси пиџами со многу разнобојни риги, се сети чувствувајќи дека гласот морничаво му пробива низ сета негова кожа: „Како в штала“ , па по него се сеќаваа и двајцата скарани: „Коњ! `Рзнува во број 8. Кај оној со избричено теме.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Запаѓаше во нездравиот оган на треската и во поматената свест претчувствуваше нешто што немаше сили да го избегне. и постепено се губеше во морничаво бладање.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Она негово морничаво искачување по угорницата можеше да биде само едно просто изменување со еден друг, што ќе чекори напред, и сега тие двајца ќе можеа да си бидат в село.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сега можеше уште само да стои увиснат на прозорецот во одајчето, откако ја затвори зад себе вратата, без да фрли ни еден поглед назад, а пред него снегот продолжуваше неподносливо трпеливо и вртоглаво да го ткае својот превез под паднатото небо, безизразно и морничаво празно.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Онаа голема, распафтана мечка, отскокна од неговиот истрел, се подигна на задните нозе и остана така, исправена суза, погодена и згрчена, во едно морничаво превивање, во кое што болката бликаше многу посилно од секаков вик.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Заедно со неа се разбрани и студено, морничаво ветре; морничаво како што се морничави и снагата, и мислата и душата при секое вакво исчекување, при секое судбоносно и важно решавање.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Соопштуваше возбудено и панично, па и колку и да си спокоен и студен како мраз, сепак гласот негов те каса морничаво во душата, па помислуваш дека нешто најстрашно се случува: бесење, колење, стрелање.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но стравот повторно ме задраска морничаво по снагава.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но бргу се исправа и сега веќе нежните акорди на „Месечева светлина“ се заменети со нешто морничаво, сега веќе Брукнер го заменува Дебиси.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Од кај потокот уште се носеше тоа морничаво давење, жржење, и како ноќ остро се забиваше во тишината чукањето на волчешките заби.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не беше еден крик, беа верига крикови, кои морничаво, иако ништо и никого не застрашуваа, одекнуваа над снежната ноќ. Тоа беа жерави.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Но сега се веќе во онаа доба кога силата од ден на ден ги напушта, кожата им ожебавува, пука, се лупи; им стрчат оголените гранчиња ко суви ковчиња, чкртаат на ветерот грозно, морничаво.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
„Хипиците“ делуваат морничаво во ноќните часови на послани стари весници или пак на некакви чаршави продаваат накити, но ако ги сретнете во групи, тие пеат и свират на гитари.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Се втурнуваш заедно со луѓето во продавниците, во дуќаните, морничаво бавно минува времето во огрмните хали на стоковните куќи, додека чекаш во „опашка“, за ова или за она.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Можеби сето тоа беше создадено во еден таков светол миг, ете, во тој миг морничаво на ѕидот го потврдиле своето постоење, својот човечки живот, се „овековечиле“, слично на патникот што тргнал на туѓина, тој по патот на илјада места, - на дрво, на камен, на тенеќен патоказ туку гледате го забележува своето име.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- И што ти е, јас да не ти ја запалив куќата? И смешно и морничаво.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тогаш попот трипати се прекрстил и повикал уште еден ангел, шестиот или седмиот од Јовановото Откровение, да го заглушува светот со труба: врз една третина луѓе од земјава се наднесува смртта со исклештени триесет и два заба, доаѓаат илјадници и илјадници киклопи во огнени, синомолскавични оклопи под лавовски гриви, опашите им биле двоглави змии. Морничаво и печално.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Еве ме, најден пред Атеистичкиот музеј во Скадар, пред прагот на куќата-симбол на последното преобраќање на мојот народ во атеистичката религија, на крајот од обидот за нашето морничаво музејско-театарско преобраќање во нормите на соц-реализмот во земјата на корените.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
