музика (ж.)
Но затоа Светосавското друштво за таа половина година направи доста шум: во неа, освен науките, имаше и воена гимнастика и маршеви на учениците со музика по Белград и неговата околина и патување во летото по Србија, каде што се произнесуваа громки здравици.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Драма со музика и пеење од македонскиот живот во четири чина – седум слики) ЛИЦА: Јордан: Селски трговец Рајна: Негова жена Стојче и Симка: Нивни деца Божана: Бедна вдовица Костадин: Нејзин син Коле: син Костадинов Стрико Кољо: Стројник Темковица Славче: Нејзин син Аранѓел: Сопственик на фурна Караман Атанас, Зафир, Ѓорше, Божин, Фидан, Стојан, Стрико Марко: Печалбари Народ.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
АНЃЕЛЕ: Јас ќе му речам на татка им дека се многу умни и да прати пешкежи за Спаса и за Танета; за Спаса кукла голема со коси та кога ја навали да спие, а кога ја исправи да гледа; а на Танета, да му прати еден костим граѓански алишта, една топка за да си игра и една музика да си свири.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Вешто како мачка Пенчо се искачи по железната ограда; остро ми потфрли: - Ајде, што чекаш? Воена музика?...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Но тој сега мислеше на првиот, на музиката на своите прсти, на животниот акорд во нив. ...
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не стоеше сигурно на нозе, не можеше брзо да ги завлече рацете во студените гумени ракавици; на врвовите на неговите прсти умираше еден долго негуван акорд, една музика што се губеше како шум на секнат водопад.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Халт!„ рекоа и полека, како ловци на кои пленот им е в раце, се доближуваа, носеа во себе со тоа чекорење некоја урнувачка музика, занес на џинови се и чинеа што можеа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој достоинствено ги минува трите скали на сандакот и излегува во ноќ. Музика, тихо!
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Секој мој збор ќе ја уништи ноќната фантазија, тихата, таинствена музика што ги обзема.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Зората во моето поле е како виолина напрегната Ридовите молчаливо руменеат како мислата на мене а гулабите играат во синевината како нашето чекање Виолината го крие во росата цвркотот на будењето Тој е како твојот смев набрекнат во младите гради Сонцето заигра по жиците и плисна млеко на музиката по сонливата трева Зората се кикоти и примира од смеа...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Движењата ѝ стануваа сѐ посигурни, се слеваа со музиката. Прекрасно! Се усмевна тој.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Размислувајќи ја согледуваше вистината: можеше со грстови да расфрлува околу себе туѓи пари, да пие и да крши купувајќи и музика и лажно пријателство по крчмите и пак да остане со темно и врело чело - болен заради болеста на брата си и смешно несреќен без Јана.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се разнесе тивка музика.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Повнимателно се заслуша во музиката.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во ушите започнува да ѕуни неодредена и заглувната музика. Го замачија пискања на зурли.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А Мишко минува на друга музика, овој пат го менува расположението со „Месечева светлина“ од Дебиси.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Добиените звуци се сретнаа над ливадата, се смешаа и се претворија во една ѕвонлива, еднолична музика. Бојан ја крена главата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
„Војводо, градот врие од луѓе, од автомобили, од музики, од врева. А мене сѐ ми е празно. Сѐ!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во присојот, над Заветна се огласуваше кукавицата, низ папратот, низ грмушките чуруликаа невидливи пилци, радувајќи ѝ се на пролетта, разлазени, растрчани по падината блееја јагнињата, а над сето тоа како пленувачка музика, изведувана од огромен оркестар, трепереа ѕвонците, клапките, прапорците. Убавина!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
