напнува (несв.)
Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пламна од ударите на тие зборови. Почувствува дека точно преку средината на челото му се напнува мрачна, злокобна жила.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Сакате ли да ви ја скршам главата?“ праша напнувајќи го 'рбетот како бамбусов лак.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Гласот надоаѓа како бран, се напнува и плиска, се разлева во него широк мирис на темјан и луди треви.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Некоја темна желба да се истури гневот, да се одбрани, по навика да се удри, нападне или убие, лудост која напнуваше до дебелите камени ѕидови, но, не можејќи да ги турне, се уништуваше самата себе.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Нешто се напнуваше, нешто не можеше да биде задржано, а после, сосема наеднаш, по сета негова внатрешност избликна од некој скриен вир во него и се плисна по неговото лице, едно чувство, од кое сега почнаа да му лазат некои меки, едвај осетни допири под очите, тоа го зајазлуваше неговиот здив, сѐ додека сиот не се згрчи и не препукна во едно придушено липнување.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- А човеков ни се смее, - му рече сега Претседателот на бригадирот, пак со она напнување да го чуе тој. - Мажи мисли и ни се смее.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко знаеше колку ѝ е лесно на таа челична ламја да се спушти надолу во еден замав, таа како од играчка би загризала во дебелиот трупец и би продолжила со една ритмичка постојаност да полетува, вивната нагоре, како некој челичен галеб, а потем да паѓа пак, и пак и пак, како од шега, трпеливо, без сенка од какво и да било напнување, без никаква измореност, сосема лесно, всушност тоа како да беше за неа единствениот начин на постоење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И ќе зажалиш таму за оваа наша планинска миризба, - рече Кирил, па ја опфати со еден поглед долината и ги рашири ноздрите, напнувајќи ги градите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Се обидуваше, со крајно напнување на очите, да види нешто од она што се случува надвор. Ништо не се гледаше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Мускулите веќе почнаа да го болат, челото му се ороси со пот, а тој со стиснати заби продолжуваше да се напнува, да се инаети, да се надминува себеси.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ги напнуваат деветте тешки порти со по девет резиња и катанци.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Јас, пак стенкам, напињам и се држам под папокот, како да вадам ножови од него.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Очите му солзат, носот му се замрсулавил, лицето му се зацрвенило, заедно со ушите. Дури му помодрува. И само напнува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јас стенкам, се напињам и пот врне, ко цвик од торба. Топило сум.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од дебелење кожата ѝ напнуваше и добиваше некој јадеж по снагата: се чешаше, се чешаше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Била преморена, нејзиниот од повремено минувал во несигурно трчање - гласник е што и по цена на животот се напнува со последна жиличка да му предаде на таборот на кој му припаѓа со душа претсмртна вест, да го избави од грижи или да го предупреди, битката сѐ уште тече.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Гајдата ја засака уште како дете и не се делеше од неа; кога порасна свиреше на свадби, на веселби, на гости, на свршувачки; свиреше со љубов, со возбуда, заносно, поттупнувајќи со нозете под ритамот на свирката; ги надуваше образите, ги напнуваше вратните жили, мрдаше со прстите по дупчињата и испушташе весела или тажна мелодија спрема песната и расположението; со своето чудесно свирење некому му ги лечеше болките, а некому му ги доразрануваше.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Чекајќи го возот за Брно, на Богдан сѐ повеќе му напнуваше бесот и јадот на душата.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
