наследство (ср.)
И така Бугарите во новиот слободен живот се јавија како народ без традиции, народни идеали, свест за народните и државните интереси и историско наследство.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тој коренен преврат, ако станува постепено во текот на цели векови не е опасен, зашто едни делови од него се однесуваат за едни поколенија, други за други поколенија, така што едни делови преминуваат по наследство, како народно наследство, и само некои се нови.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Со тоа само се објаснуваат и желбите и усилбите на покорителите да ги направат покорените да се откажат од својот јазик и на негово место да го научат нивниот; исто така со тоа се објаснува упорството на покорените народи да си го зачуваат сето свое духовно народно наследство, а особено јазикот.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Со Хегел навистина заврши блескавата епоха на филозофскиот идеализам и сите филозофски идеалисти по него само се голи интерпретатори на она што е дадено од Кант до Хегел; филозофскиот идеализам по Хегел стана излишен и своето огромно филозофско наследство му го завешта на дијалектичкиот материјализам.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Очите на Отец Симеон станаа темни и длабоки до дното на едно несфаќање. „Се спремате за циркус“, рече невесело. „Или пак тоа е наследството?“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
На другиот ден, рано утрината, заминав за родниот град, каде требаше да уредам некакво наследство.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Неа им ја оставам во наследство на сите тишки што живеат во неа. Полин”. ...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Зашто напорот да се одделат од традицијата ги доведувал до едно усвитено место од кое, ако ништо повеќе, можеле да го редуцираат товарот на формалните, манирските и рутинските, наследства и да дојдат, како до сопствено откровение, пак до јадрото и сублиматот на традицијата.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Честопати се прашувам: од што ли излеговме ние и што ни остана како наследство?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
- Нема завршено за лекар, - рече игуменот, - но има дарба и искуство... - И наследство... - рече отец Иларион.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Според него, подеднакво е опасно да се оправдува освојувањето како со постоењето на катедралата во Стразбур така и со генетското наследство на Алзашаните.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
My name is Kiril. My aunt leave me... Како се викаше наследство? Bullshit!
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Драмата може да почне. За помалку од минута, публиката веќе реши сѐ околу симпатиите и антипатиите“ - можеме да ја сметаме за пример на елементарна симболика која не го вклучува културното наследство.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Беше тоа збрка од воздишки и јачења што се надвиваа насекаде околу него, додека стоеше вдишувајќи ги опојните, суви миризми и ги чувствуваше нејзините наследства од дамнина.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Според нивното мислење, само од себе се подразбира дека поединците, низ јазикот односно наследството, произлегуваат од својата нација а не обратно, како што беа прогласиле опасните софисти од претходното столетие.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Геноцидот е нивна навика. -Тие воспоставуваа вештачка немаштија, лишувајќи ги мирољубивите луѓе од природните наследства на земјените изобилства и Божјите дарови.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Црвенкапа и трите прасиња чинам спаѓаат во најнедепресивните карактери во богатото светско литературно наследство.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Алхен одмавна со рацете: божем, ништо не може да се стори штом е такво наследството.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ја рехабилитира марксистичката традиција; значењето на Грамши и Лукач и во Русија; наследството на Mikhail Lifshitz кој беше непомирлив критичар на европскиот модернизам.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
За од старото Отоманско царство, коешто се гордееше со тоа дека се состои од 72 „зрна просо” (народи, нации во пред- националистичката смисла на тој поим) да се искова нов граѓански идентитет, Ататурк својата нација мораше да ја доведе во спротивност со персиското и арапското наследство коешто доминираше со културниот живот на Отоманското царство.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
