нахрани (св.)
ДЕПА: Сѐ ми е умов во говедата дали ги нахранија!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ќе те нахрани и ќе те легне во топло.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Невестата Митра си ја знае својата работа. Рано ќе меси, крмакот ќе го нахрани, вода ќе залее, тиква ќе кладе да се свари, слама ќе извади, вечера ќе пригоди и денот поминал.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Нека се зберат сите орли над мојава пепел да вијат ќе ги нахранам за сетно а потем сите беспатја на нивните крилја нека расцутат дива подземна рика нека ги храбри: најхрабриот од вас исколвете го жив на топла крв да ја посадите мојата пепел да заврзе нешто што ќе го поткрене небото горе да има кај да се умре илјадна не стигам!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Чуму си црна јаловице Умри, Врз каменот името ќе ти го напишат Дождот ќе го разнесе Дождот ќе го разнесе Земјата да ја нахрани.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Кога не си можел да ги совладаш на местото, или барем првиот ден, тогаш сигурно побргу од тебе ќе ги настигне некоја глутница волци и, ако се совладани дотаму, за да не можат да ѝ се спротивстават, ќе ја нахранат побргу неа, така, за кога ќе стасаш ти да можеш на наидеш на тоа место само некоја бела коска.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сега сета суштина на неговото постоење беше само во тоа да не го изгуби од пред своите очи тој идеално направен круг во небото, а низ неговата крв и низ сите негови можности да чувствува наеднаш му се будеа сите богови со нивните усвитени кораби, сите бели атови и нивните боговски колесници, сите затрчани младичи со факели и сите Сончеви Мајки, што го чекаат тој морен патник зад првиот брег, да му постелат и да го нахранат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Им подаваше, бргу, ракофатно, од зад својот тезгав, ставаше на тие дланки од храната, ги нахрануваше и ги испраќаше да си одат од кај него, сити.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го одведоа во топлиот мравјалник и го нахранија.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
„Морам да го нахранам добитокот. Да го напојам. Морам да издржам!“
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Со компирите што му останаа ја нахрани Стрела, која, сѐ уште исплашена и истоштена, лежеше крај огништето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тој роднината, му бакна рака на болниот старец, промрморе одвај чујно: „Прости ми, мили дедо”, па ги свика кучињата што Денко ги беше нахранил и со торба преку рамо забрза преку Гола Глава.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
ги гледаше Висар на широкиот пат крај езерото испоседнати Ѓупците со разни бакарни садови што ги поправаа, калаисуваа и продаваа, ги гледаше како одат по куќите и бараат нешто за јадење, тропаат по вратите, а луѓето им викаа: „Сиктер, никогаш вас човек не може да ве нахрани; и кога Ѓуптинот го поставиле за цар, тој прашал: А што ќе правам за леб...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Вечеравме, - реков, иако ја нахранив само Ели а јас не вкусив ни залаче леб.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Требаше пред сѐ да ја измијам, облечам и нахранам Ели, а тоа не беше лесна работа. Таа разгаленка ми правеше многу незгоди.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Откако ја нахранив и преоблеков во чисто Ели ја пуштив да игра во дворот.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Еден овдешен граѓанин вели дека доволно е да имаш малку памет малку среќа ил само среќа и иницијатива, за да можеш да спечалиш барем толку за да се нахраниш со она парче леб и риба што се продава во кајаците кај „Галата“.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Или, пак, колку бензин и други нафтени деривати треба секој ден да се испратат во Париз за да можат да се „нахранат“ резервоарите на неколкуте милиони автомобили.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
ПАРИЗ, сам за себе, претставува цела држава. самиот факт што на едно пространство во дијаметар од педесетина километри живее население дури поголемо отколку во соседна Бугарија, или пак во Грција, наведува на помислата што сѐ овде не се прави за да бидат навреме нахранети толку милиони луѓе, за да бидат редовно снабдувани со други потреби, за да се префрлаат луѓето на работа и по домовите за да има вода достатно за пиење и хигиена.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Најлакома, најалчна, беше пингуикулата која секој ден испушташе по еден нов лист; за да ја нахрани, учителот во нејзините свиткани лисја ѝ фрлаше секаква храна, секакви отпадоци; лисјата постојано ѝ беа подзинати како усти од полиња кои чекаат да се нахранат.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
