нашинец (м.)
Депа е жена и пред малку рече еден поумен збор: „Ние не сме Бугари... — само прескокна да рече не сме ни Срби, — туку сме си луѓе од местово наше — нашинци!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
И, после, ние не сме Бугари та тебе те викаме коте, значи што рече ти: маче; ние сме си луѓе од местово наше — нашинци! И нашински си зборуваме!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Таму, еден нашинец — терзија ми направи минтан и сиве овие ги нареди внатре.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
- Зошто ти е? – го прашуваа и Турци, и нашенци.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Викнувам неколку нашинци и се фаќаме за рамо. Тераме едно право оро.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Не бре, за тоа, вели туку дека ми зборуваш ко нашинец. Како човек од нашине села, вели. 103
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Остана само еден нашинец. Македонец. Ефтим Дракалски, мислам се викаше. Од Малешевијата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И така, мој Пандо, нашинчето си дознавало што е и кој е, не од дебелите книги и од учените луѓе, ами од надгробните камења, од гробовите останати по карпи, од зарезите направени со кама или штик во стеблото на буката, дабот или борот, од нишаните што останале од нашето постоење во кое не битисавме и од времето што го броеја само по лошото, само по крвавите траги што ги оставал тој што доаѓал и си одел...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
До мене гинеа Грци, како што до нив гинеа нашинци во истиот ров.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
А оттаму, кучкините синови, има таму една шепа од нашинците кои имаат големи уши и долги јазици, па и на лајното му викаат папо.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Секогаш кога ќе одеа нашинци во Белград, за да служат војници, или за да работат, или за да се лечат кај тамошните доктори, тој секогаш, скришум од своите, молејќи се никој да не дознае за тоа ги поздравуваше Благуна и Видана и им пушташе, колку за здравоживо, по некоја пара.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Набргу потоа, по гласот дека џандарите му го истерале окото, и тој пристигна во Потковицата (Тогаш, во 1939-та, во приквечерието на втората Голема војна, заедно со тодета во Потковицата се вратија и многумина други нашинци кои беа отидени таму некаде, низ светот) па луѓето можеа да се уверат дека вистина било тоа што се зборуваше за него.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Пере Тошев, кој заедно со Бошета и со многумина нашинци во оваа војна се борел на бугарска страна, на Јанчевци им донесе две бугарски ополченски одликувања од времето на Руско-турската војна од 1887 година, едно Бошево друго од татко ѝ на Драганка.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ти си нашенка, а? Јас сум Македонка, велам. Македонска Б'лгарка, ме исправа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ги следевме маките и страданијата на овој народ со векови. Порано од натрапниците, од туѓинците, а сега и од нашинците, од своите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Уште нешто за окото. Знаејќи дека забележувањето е најтешката работа, особено под набљудување од страна на туѓинците, или нашинците, од околните јавни погледи.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
- Добре ни дојдовте, нашинци – викна возачот.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Отец Прокопиј многу, многу одамна ме поучи: Побрзо ќе заборавам кога пуштив брада, одошто да заборавам дека и во селоно зад ридон нашенци живееја.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Тука нашинците севезден мерат колку може да трае ноќта во туѓина: ем мерат, ем се бараат самите себе во темнината и во тишината.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Гудалото нежно ми се лизга ту во минатото ту во иднината и ме потсетува дека некој нашинец најпосле треба да му ги истегне ушите на времето пред да ни се исушат сите ритки и пред да престанат да ни врзуваат стебленцата веќе онемени од носталгија.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
