папса (св.)
Папса под бесмисленоста на тој напор, дури по цели два круга околу својата пилана. Дури тогаш му текна за чекањето.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сѐ додека црвениот лав на сонцето не папса сосема, искрвавен и оптегнат во тревите.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Во долот ни секна тропотот на водениците како да преврнал дожд како да папсал гром како да свенало цвеќето по меѓите.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Сенката врз смеата мина песната згина зборот папса.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ме барале, барале и папсале.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се потркала така и папса, се расточи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сега и директивите како да папсаа. На радиото ги немаше поранешните апели против козите придружувани со револуционерни песни.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Нели војната папса? Нели запреа топовите, пушките?
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Стана со сѐ куверта врз себе чиниш се плаши да не остане отскриена пред миризбите Димостенови задржани во одајчето и така наметната како со гуна почна да чекори наваму натаму не со умисла да се згрее, туку за да се умори, за да папса, за да падне во некоја дупка од каде ќе нема враќање.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Онаа чешмичка горе сè уште цеди по некоја капка и таа го држи животот сосема да не папса, и она изворче во подножјето на онаа стрмна меѓа близу до реката.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Децата, шест на број, речиси сите на иста возраст, ќе зинат и како чавчиња ќе гракаат и ќе чекаат тој нешто да им фрли в уста и откога ќе видат дека нема што да фрли, ќе папсаат.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Вечерта, доцна, кога на запад веќе беше папсана црвената светлина и јас полека се смирував, на листот хартија, во одвај започнатата повест, го напишав токму тоа: „Тивок, жежок ветер ги носи огновите кон нас и фрла жарје и паулици сред сувите треви...“
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Тогаш, кога веќе сите папсаа, најстариот на масата не погледна во часовникот на раката туку во прозорецот што зазоруваше, па рече: „Никоја доба. Само за мадиња бесење“.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
А потоа, без да седне, ги рашири рацете во исто толку широка насмевка и викна да го слушнат и под балконот: - Ајдете, соберете се да слеземе на плажа, па да се капеме додека папсаме.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Се подразбира дека потем ќе испратам и електронски одговор во татковината - да не би да папсам во туѓина од толку многу тајни во музиката на ѕвездите од татковината.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
За да го заколиш крмакот, треба да имаш луѓе да ти го задржат додека да му го брцнеш ножот в грло, да му го раскопуваш душникот додека не папса.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Овде секој камен си ја носи својата мисла, времето е нагрнато со камена кошула, секој камен наследува камен, се крепи како камен додека најсетне не папса од толку многу помнење.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Девојката, која едно пладне сосема случајно заталка во муабетот на четворицата стари другари, пред да папса од здодевнст, мигум осозна зошто на времето Фелини снимал такви филмови.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Трчаница влетуваат во првите ровови. Истрелите папсаа.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
