пијано (ср.)
И судбината ги расеала нивните куќи по камењарот кога била пијана.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Жената молчеше, беше згрчена во износен капут и тешко се држеше на нозе - беше болна или пијана, а тој ја гледаше, нејзе и офицерот, борејќи се за малку сила за да издржи додека тие не се оддалечат, за да продолжи кон осветлениот прозорец на крај на улицата, за да - за да живеам, мислеше и слушаше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Од пијаното одекнаа акорди од тажниот валс на Чајковски.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Како мала учела балет, свирела на пијано, посетувала театри, концерти, многу читала.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Со раката помина по дирките на пијаното.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Имаше чудесни прсти, од пијаното можеше да извлече сѐ што човек може да посака.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
На мала масичка голема вазна со цвеќе, на ѕидовите слики, во еден агол пијано; таму е Мишко - изведува нежни акорди.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
ЛЕНА: (Се упатува во аголот, од спротивната страна на пијаното, каде црцори самовар.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
На масата седи Султана. Пијана е. Пие ракија. Се смее.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
„Се исправи без придржување, сама мина покрај нас, кои стоевме како ангелосани, и направи неколку чекори од ходникот до пијаното, огромно висока и непрепознатлива по неколкумесечното лежење во хоризонтала...“ ја опишува Марина Цветаева предсмртната средба на нејзината тешко болна мајка со пијаното.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Записот на последната средба на мајка ѝ на Цветаева со пијаното, не ќе имаше смисла доколку таа по еден друг повод не рече: „Песната само тогаш е убедлива кога ја проверуваме со математичка (или музичка, што е исто) формула...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Можеби затоа – му проблесна другарот од детството кого родителите со сила го тераа да вежба пијано, пукаше по врапците на жиците.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Најстарата, тета Наца, во својата деведесетта, од прстите глисти ги изникнуваше Шопеновите полонези на раштиманиот метален пиано.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Но оној, чија фотографија сите три љубоморно ја чуваа: тета Наца на пијаното, тета Менка во кујната, над шпоретот, тета Дитка на телевизорот, врз неделната програма – тој имаше токму такво лице: отмено, благо, а непроникливо – лице на дарителот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Пред инвалидизираниот инструмент немаше микрофон, а два или три тона кои можеа да се извлечат од пианото ми зазвучија како предсмртни ропец на Луис Амстронг.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Во сите овие три земји, колку и да сакаат да свират на пијано во Европа, остануваат прврзани на планинските кавали.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Десно од нас онаа главна доплажна, наџиџана улица – барови, бутици, агенции, барови со виртуоз бармени, коктели, жени, пијана музика, пијанства...
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Пијанството на јавни места се казнува па и тогаш кога се во прашање овластени простории, исто како и нарушувањето на јавниот ред и мир и возењето во пијана состојба.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Музичарите го следеле од соба во соба, и секаде се барало од Бах да ги испробува пијаната и да свири композиции со импровизации.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
За власта долго време беше само дилер и наркоман кој во пијана состојба си ја убил жена си и родениот син го одвел во смрт од дрога.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
