плажа (ж.)
8. Попладне се врати од плажа изморен и гладен, без динар в џеб, се врати во градот и во себе си, како што се враќаат јагулите на мрестње во една вода.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Овој занес соединуваше и по плажите, маслиновите и смоквините грмушки, по лозјата, во лотките, дури и по голиот крш.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мачорот на Зоки е дебел и прилега на голема топка за плажа. Но, иако сите го признаваат тоа, никој не умее да каже како тој го доби своето име, кое, впрочем, никако не потсетува на таква топка.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
На плажата влегува заедно со другите деца и раководителот го учи да плива.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Ќе се удави! - ќе се чуеше престрашен глас на некоја жена што сигурно ова попладне првпат дошла на плажата.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И, како по правило, на стотина метри од главната плажа, детето ќе го свртеше својот коњ во морето и набргу меѓу брановите ќе можеа да се видат само две глави: црната на детето и белата на неговиот коњ.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Еден ден, на крајот од нашето летување, по плажата се разнесоа престрашени викови: - Давеник! Давеник! Човек се дави!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Верувам дека ќе те пуштат за некој ден. Па ќе одиме на Гачка плажа да се бањаме.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
На ставорската плажа има дебели сенки.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Требаше да се направи една „блиц“ посета - и еден „рапорт“ за сите оние морски одморалишта и летувалишта - хотели, кампови и диви плажи, кои што стотици илјади наши луѓе ги опседнуваат секое лето.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Сиот кеј е плажа и шеталиште шпалир на ресторани и хотели.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Втората девојка, нашминкана тинејџерка, е снимена, легната помешешки, во песокот на некоја плажа, несомнено монденска, за што сведочат бело-сините лигештули, чадори за сонце и куполести кабини за пресоблекување во позадина на фотографијата, како и делумно фатениот сламен шанк со свежи коктели од ананас, киви, дињи и друго медитеранско овошје, богато гарнирано во издолжени чинии, елегантни како и вретенестата сенка на мускулестиот келнер во десниот горен агол.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Внучката радосно дотрчува и по неколку минути, држејќи се за раце, излегуваат од зградата на хотелот, и се упатуваат, под истрошеното сонце, кон колибата, полуурнатата куќарка со празни прозорци и врати на другиот крај на плажата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
А што ако плажата на која уживавме во нашето повторно откривање е токму онаа каде младичот ја сретна чудесната човеколика риба?
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Тоа беше негативот на мртвиот пес од плажата.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Еднаш ме остави и отиде назад на таа плажа, велејќи ми дека си го заборавила нашиот клуч.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Зашто тука на површината од брегот имаше слики со хеленски лавови и медитерански јарци, девојки со месо од песок како зрнесто злато и сатири што свират на изрезбарените рогови, разиграни деца, расфрлано цвеќе долж плажата и јагниња што потскокнуваат по него, музичари што пребираат по нивните харфи и лири и еднорози што јурат низ далечните ледини и кории, разорени храмови и вулкани. 82
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Едно летно попладне Џорџ и Алиса Смит излегоа од возот што пристигна во Бијариц. За само еден час претрчаа преку хотелот до плажата, влегувајќи во океанот, па излегоа да се печат на песокот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Прошетавме проштално – плажа, чадори, бранови...
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
„Даг“, ми рече тој околу пет часот попладне, откако ги собравме пешкирите и се враќавме низ плажата покрај големиот бран крај брегот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
